Welkom op Sandra's FOTOblog  

Het nieuwe jaar beginnen we met een week vakantie, naar Zuid Spanje oftewel Andalusië.

Net als vorig jaar in januari.  Wederom een bungalow geboekt inclusief auto, en ook deze keer was het verblijf van prima kwaliteit. Een grote tuin met palmbomen, tropische bloemen en veel privacy voor elke bungalow, Parque del Sol in Mijas.

En dit was onze bungalow. Heel huiselijk en comfortabel ingericht.

Mysterieus en Natuurrijk Andalusië

Veel mensen gaan er naar toe voor een strandvakantie, anderen halen hun hart op in de cultuur. De drie grote steden Cordoba, Sevilla en Granada hebben immers grote historische waarden. Maar de natuur en de nationale natuurparken in Andalusië zijn ook zeer indrukwekkend te noemen.

Wij hebben deze week het strand en de steden links laten liggen en hebben ons volledig gericht op het ontdekken van de prachtige natuur.

Zondag 12 januari

Onze eerste echte vakantiedag, en het is prachtig weer.

Vandaag rijden we via kleine dorpjes en smalle slingerweggetjes naar een prachtig natuurgebied genaamd El Torcal de Antequera.

In de verte zien we een imposante rotswand, dat is waar we naar toe gaan.

Het is een prachtige maar moeilijke route. Vele wielrenners kwamen we tegen, waaronder ook bekende kopjes uit de profwereld. Ik was erg blij dat ik de passagier was en niet de chauffeur. Zo kon ik alles goed in me opnemen. Ook de vele vogeltjes die hier overal aanwezig waren. Vele wielewalen vlogen voor ons langs maar ik dacht, die krijg ik later deze week nog wel eens voor de camera. (Verkeerd gedacht bleek later)

Aangekomen op de hoge rotswand, konden we heel ver van ons af kijken … Hoe verder weg, hoe waziger de bergen … Heel mooi om te aanschouwen.

De weg naar het bezoekerscentrum van El Torcal loopt een aantal kilometers door het bijzondere gebergte. Zo krijgen we al een voorproefje van wat ons te wachten staat. Het begint mooi en het wordt alleen maar mooier.

Alleen hier al had ik een groot aantal foto’s geschoten, die allemaal in het niet vallen bij wat we te zien gaan krijgen tijdens de wandeling die we gaan maken.

Nadat we een parkeerplekje gevonden hadden liepen we naar een mirador (uitkijkpunt) dichtbij het bezoekerscentrum. Het is druk vandaag, mooi weer en het is zondag, maar dat zal de pret niet drukken.

We gaan een kopje koffie drinken alvorens aan de wandelroute te beginnen. Het is 20 graden, zittend in de zon, met een onwaarschijnlijk blauwe lucht … Het vakantiegevoel is geboren. Boven ons vliegen voortdurend gigantische vogels over. Het zijn allemaal vale gieren, (spanbreedte 3 meter), erg hoog, heel snel en moeilijk op de foto te zetten.

Na de koffie lopen we even het museum binnen. Aan de receptie zit de  Nederlandse beheerder Hans Andela die ons, uitgebreid en zeer enthousiast, alles vertelt wat we willen weten.

En dan gaan we aan de wandeling beginnen. Meteen bij het startpunt zien we in de verte een aantal Spaanse steenbokken.

Leuk om ondanks de vele mensen toch deze dieren te zien.

We lopen verder … En laten ons imponeren door de kunstwerken die onze aarde gecreëerd heeft. De torentjes doen ons terug denken aan Bryce Canyon in Utah, alleen niet in die oranje-achtige kleur natuurlijk terwijl de rotsmassieven an sich weer erg veel op Zion National Park lijken.

Stel je eens voor dat dit vroeger allemaal zeebodem was. Door opstuwing van de aarde is het nu dit gebergte geworden, en het is nog steeds in beweging.

We waren blij dat we goede schoenen aan onze voeten hadden, het pad is soms behoorlijk lastig te “beklimmen” i.p.v. te bewandelen.

Het geeft niet, met zoveel “steentjes” zijn er genoeg “rustzetels”.

Het is ongelooflijk moeilijk om de mooiste foto’s er uit te pikken, het zijn er gewoonweg té veel.

Ondertussen naderen we het bezoekerscentrum weer, en met de laatste twee foto’s nemen we afscheid van dit park dat je, mocht je hier ooit op vakantie gaan, zeker niet mag missen als je van natuur en rotspartijen houdt, zoals wij….

Maandag 13 januari

Het weer is helemaal omgeslagen, beetje grijs, beetje donker … Maar wel droog.

We rijden richting Marbella en nemen daar de afslag richting Ronda. Een prachtige route door de bergen. We stijgen al heel snel naar grote hoogte en waar we al bang voor waren gebeurde, regen. Tja, dat heb je in de bergen. Heel jammer want foto’s maken gaat niet lukken met een camera die niet waterdicht is. Ronda is een prachtig stadje met veel historie. Het oude gedeelte is gebouwd op een klif en dat ziet er spectaculair uit, echter … we gaan Ronda niet bezoeken in de regen. Nee, we rijden verder naar een meer gelegen naast het dorpje Zahara.

Gelukkig regent het daar niet, en kan ik toch een paar foto’s maken.

Het dorpje is gebouwd op een berg en is geheel wit. Er zijn zeer veel witte dorpjes in Andalusië, je zou kunnen zeggen dat het karakteristiek is voor deze streek. Er is zelfs een speciale witte dorpjes route die in elke vakantiegids omschreven staat. Ook heeft bijna elk dorp een kasteel, meestal boven op een berg, hoog uittorenend boven de huizen.

De donkere lucht en het soort begroeiing is toch wel een beetje mysterieus vinden wij.

Op twee witte ganzen na en een steentjesgooier, is het hier verlaten en stil.

In januari deze plekjes bezoeken heeft ook zijn nadelen. Doordat het zo rustig is, zijn de barretjes en restaurantjes vrijwel allemaal gesloten. Bij gebrek aan toeristen is het te duur om hun deuren te openen. Er is voor ons dan ook weinig sfeer te vinden, dus rijden we verder.

We nemen de autoweg naar Antequera  waar we ook weer een aantal witte dorpen passeren.

Het landschap is hier heel anders. Niet meer rotsig en bebost, maar meer vlak en met weilanden.

Als we vlak bij Campillos zijn zien we in de verte het gebergte liggen waar we een andere dag nog naar toe gaan. Het is gehuld in een wolk van regen en ik maakte er een foto van door de autoruit.

Campillos is een vreselijk oord. Het had een onheilspellende uitstraling. Wat wel erg grappig is, dat mijn man en ik beiden opeens aan een boek van Stephen King moesten denken, toen we hier doorheen reden.

Maar goed, het ging ons ook niet om dit dorp … Hier in de buurt ligt een laguna waar we naar toe willen. De laguna ligt bij het dorpje Fuenta de Piedra en hier schijnt zeer veel vogelleven aanwezig te zijn.

En dat was inderdaad het geval. De eerste vogels die we zagen waren flink wat Steltkluten. Hoe ze die naam kregen behoeft geen uitleg lijkt me.

Even later zag ik ook een Oeverloper.

En dan ook nog een Watersnip.

Het symbool op ons vroegere briefje van honderd gulden, tref ik voor het eerst in Spanje.

Verder ook nog Slobeenden, Roodborsttapuiten, Kievit en Zwarte roodstaartjes.

Maar we zijn pas bij de poeltjes die voor de laguna liggen.

En hoewel dit een prima plek is voor vogelaars om op ontdekking uit te gaan, we kwamen voor de Laguna Fuenta de Piedra want het is DE plek waar het hele jaar door Flamingo’s aanwezig zijn.

In het broedseizoen zo’n 20.000  en nu in de winter op deze dag waren er toch nog een stuk of 1000 aanwezig.

Er staat een hek om deze laguna heen, je kan dus niet heel dichtbij komen. De volgende foto’s zijn dan ook flink ingezoomd.

Heel indrukwekkend om er zoveel te zien en te horen. Dat is toch heel wat anders dan in een dierentuin.

Zo, dat zijn wel weer genoeg vogeltjesfoto’s. Nog een blik over een stukje van dit gebied en dan beginnen we aan de flinke rit terug naar onze bungalow.

Dinsdag 14 januari

Vandaag rijden we naar El Chorro. Niet over de snelweg maar een autoweg door het binnenland. De route die we kiezen was bij aanvang wel met mooie uitzichten over wederom witte dorpen.

Maar gaandeweg werd het minder spectaculair en reden we vooral door kleine industriestadjes.

Toen we in de buurt van El Chorro een binnenweg namen werd het allemaal weer een stuk aantrekkelijker.We maakten  een korte stop bij een oude brug om eventjes de benen te strekken.

Bij deze rivier zie ik een kleine Zilverreiger en een Koereiger. En ook een drinkende Fitis, die ik wel mooi kan fotograferen.

We rijden weer een stukje verder en komen dan aan bij de stuwdam van El Chorro.

En het er achter gelegen meer.

We drinken een kopje koffie met uitzicht op … Wederom een oude brug .

Maar hoewel El Chorro geliefd is voor het kajakken op deze mooi plek, is het meer niet de reden van haar bekendheid.

Nee, dat is een berucht wandelpad. Genaamd El Camino del Rey …. Het gevaarlijkste wandelpad van Europa.

En daar gaan we nu naartoe. We rijden eerst om het meer heen om van een afstandje eens te kijken hoe dat er uit ziet.

Dit is nog een beetje te ver om het pad (tussen de rotsen) goed te kunnen zien. Nog een stukje dichter bij dan maar.

Zo, dat is al heel wat indrukwekkender hé ? Maar toch … Nog een stukje dichterbij ….

Ach, dat valt wel mee toch? Maar dan een foto van nóg dichterbij …. Het is hier niet goed te zien, maar grote delen van het pad zijn gewoon weg, afgebrokkeld en in de diepte gevallen.

Onderstaand een filmpje van het wandelpad waarop héél duidelijk wordt waarom dit het gevaarlijkste wandelpad van Europa is.

6 minuten kijken en 10 minuten hartkloppingen…..woehaaaa…..

Zo, hopelijk hebben jullie dit overleefd … We blikken nog eens terug naar waar we vandaan kwamen, dat is toch een heel wat geruststellender uitzicht haha.

We rijden weer een stukje verder.

We komen door een dorpje waar iemand een huis gebouwd heeft op een wel heel vreemde plek, een “modern” Mesa Verde,  waar ik toch wel een foto van wil maken.

Als die berg gaat zakken hebben de bewoners toch vette pech.

We gaan verder door een bosrijk en rotsig gebied op weg naar drie meren. Ze komen op een punt bij elkaar en het water heeft een prachtige kleur.

Ook hier veel kajakverhuur en campings. Het dorpje dat precies tussen twee meren in ligt ziet er mooi maar wel erg toeristisch uit. Helaas is het ook hier uitgestorven. Geen mens te zien. Dan maar een foto van de brug die naar het dorpje leidt.

We rijden gedeeltelijk dezelfde weg terug en nemen dan een andere route…

We pikken nog 1 van de 3 meren mee, het ziet er hier heel anders uit …

Na al deze mooie en huiveringwekkende indrukken wordt het weer eens tijd om terug richting bungalow te rijden. Met nog een laatste foto van een roodborsttapuitje…..

Woensdag 15 januari

In drie dagen tijd hebben we al heel veel kilometers gereden. Daarom vandaag een relaxed dagje zonder inspanningen.

Op ons gemakje ontbijten we in een heerlijk zonnetje op ons terras. Na de middag krijg ik toch zin om iets te doen en ik ga een wandeling maken.

Ik loop richting strand, maar halverwege zie ik een ingang van een park. Dat lijkt me leuker … en dat is het ook. Een park dat eigenlijk meer een kleine wildernis is, omringd door villa’s.

Het stikt hier werkelijk van de Bonte Zandoogjes … Leuk, in januari.

Veel Zwarte Roodstaartjes, zoals overal waar we geweest zijn. Ik denk wel dat ze, samen met Roodborsttapuiten het meest voorkomen hier.

Het leukste vogeltje echter was een Kleine Zwartkop. Ik zag ze ook op vele plekken en nu kreeg ik er eentje leuk voor de lens. Anders dan de gewone Zwartkop heeft de Kleine Zwartkop fel rood omrande ogen.

Na nog wat sprinkhanen en andere insecten gespot te hebben, loop ik dan toch door naar het strand.

Een smalle strook zandstrand met een kalme zee. Een handje vol mensen ligt te zonnen … En waarom ook niet, het is 20 graden deze dag.

Ik heb toch een aangename dag achter de rug en ben weer lekker uitgerust.

Donderdag 16 januari

Het regent, dat is een domper. We beginnen de dag met een ritje door de bekende badplaatsen zoals Fuengirola en Torremolinos. Je moet er (niet) van houden … Eén en al torenflathotels. In tegenstelling tot de dorpen is er hier wel wat leven in de brouwerij. Winkeltjes en barretjes zijn wél geopend en er lopen ook wel wat meer toeristen rond. Voor ons eigenlijk niet bar interessant.

We rijden door naar Malaga en vervolgens nog verder tot Vélez-Malaga waar we afslaan en de bergen inrijden.

Mooi mooi mooi, maar wat jammer dat het zo’n slecht weer is.

Hoe hoger we klimmen, hoe slechter het wordt. Het duurt niet lang of we zitten midden in een dik wolkendek en zien helemaal niks meer.

Eenmaal over de top heen gaan we dalen en dan verbetert de situatie wel wat. Het regent niet meer als we Alhama (dus niet Alhambra) de Granada naderen.

Dit dorpje heeft een historisch centrum met een oude kerk, kasteel en een aantal ruïnes.

Er is hier een mooie wandelgelegenheid in de diepte tussen rotsen en de restanten van wat ooit belangrijke gebouwen waren in dit dorp.

We kijken of we hier kunnen overnachten maar ook hier is alles dicht. Aangezien het behoorlijk begint te regenen…. geen wandeling, maar verder rijden dan maar.

Overal is het mooi, maar nat …  We passeren nog wat meren en dorpen.

Maar het zijn geen plekken waar we graag willen blijven slapen.

Dan plotseling komen we in een spectaculair gebergte terecht. De weg is uitgekapt in de rotsen en het is er zeer ruig en prachtig mooi.

Het is echter al zeer laat in de middag en een beetje donker waardoor de foto’s in de verste verte niet de grote dieptes laten zien die wij in het echt zagen.

Mocht je er ooit eens komen, dit is omgeving Otívar. (boven Almunécar)

Enfin, het wordt vervolgens echt te donker om foto’s te maken. In de afdaling naar Almuñécar aan de kust, belanden we weer in de wolken.

Eenmaal aan de kust zochten we de snelweg op richting Malaga, en verder naar Cala de Mijas. Einde van een lange, natte maar toch zeer mooie dag.

Vrijdag 17 januari

Vandaag gaan we een wandeling maken in Istán. Dit zeer leuke plaatsje ligt aan het eind van een mooie bergweg en heeft een zevental uitgezette wandelroutes in petto.

Wij kiezen er eentje van ruim 4 kilometer en beginnen optimistisch aan een afdaling vanuit het dorp.

Het is een zeer stijl pad dat naar beneden gaat tot aan een stuwmeer … Maar we zijn nog niet beneden of het begint flink te regenen. Oei, dat is heel ellendig.

En de lucht ziet er niet uit dat dit maar een bui zal zijn. Dapper stappen we verder langs het meer dat hier nog min of meer droog staat.

Het paadje langs het meer was zelfs gedeeltelijk weggespoeld leek het wel. Het was even uitzoeken waar de route nou was. Eenmaal gevonden beginnen we aan een beklimming die gelukkig heel wat minder stijl is.

Maar nu begint het echt te gieten. Inmiddels waren we door en door nat … De paraplu begin te lekken en mijn waterdichte schoenen zijn ook niet helemaal wat ze beloofden. Optimistisch blijven wordt steeds lastiger.

Maar …. Het meer ligt er mooi bij, dat moet gezegd worden.

Eenmaal boven aan de weg gekomen zijn we ver van het dorp verwijderd en hebben we helemaal geen zin meer om nog dat hele eind te gaan lopen. De eerste de beste auto die we zien is gelukkig bereid ons mee te nemen. Druipend aan alle kanten zitten we tussen de boodschappen en naast oma, achterin een landrover bij deze aardige Spanjaarden. Maar lopen hoeft gelukkig niet meer.

Na dit slecht getimede avontuur gingen we snel terug naar onze bungalow voor een warm bad en een stevige borrel.

Zaterdag 18 januari

Onze laatste dag en het is prachtig weer. Blauwe lucht, fluitende vogeltjes … Tja.

Ik maak nog wat foto’s van Parque del Sol. Een echte aanrader. Willen tevens de (Nederlandse) beheerster van het park, Mevrouw Kuipers hartelijk danken voor de zeer goede service….We hoefden zelfs niet om 12.00 uur de bungalow uit en mochten nog tot 17.00 uur blijven.

We genieten nog wat van de zon en kijken in de middag nog naar de finale van de Worldcup herenhockey op (Nederlandse) tv.  Dan is het tijd om naar de luchthaven van Malaga te rijden.

En zo zijn we aan het eind van een enerverende week in prachtig, natuurrijk Andalusië.

Resumerend; Beetje pech met het weer, het had voor onze aankomst al maanden niet geregend, maar Andalusië….; Mysterieus, zeer veelzijdig, bergen, natuur, wildlife en goede wegen.

Bedenk wel, we hebben heel veel kilometers gemaakt doordat we een vaste overnachtingsplek hadden.

Zeer de moeite waard ook….. de grote steden als Granada, Cordoba, Ronda, Sevilla etc.

Maar je kunt niet álles in één week doen !