Welkom op Sandra's FOTOblog  

Vrijdag 14 maart        La Isla Bonita.

LA PALMA,  een van de Canarische eilanden, wandel-, fiets- en (mountainbikers)paradijs. Minder bekend bij veel Nederlanders, maar een van de mooiste van De Islas Canarias. Groen als de Azoren, ruig gelijk Madeira en vulkanisch gelijk Tenerife. (Denk erom; geen zandstranden, links en rechts donker gekleurde fijnlavazand-stranden Het eiland telt maar liefst 1000 uitgezette wandelpaden, van gemakkelijk tot zeer moeilijk begaanbaar, Wij kwamen 80-plussers tegen op de wandelpaden, vele Nordic-walkers, geen kilometer is er vlak ! Een prachtig eiland met vele, vele mogelijkheden. Niet overbevolkt, integendeel, overal straalde de rust om je heen, bloemenpracht alom.

Dus inderdaad, niet voor niets noemt men het La Isla Bonita, en dat was het. Daar was ik al meteen na de landing achter, toen we met een prima huurauto via het zuiden naar onze plaats van bestemming en dan met mijn man als gids, die is hier al vaker geweest. Aangekomen bij onze geboekte bungalow  “Casa Fatima” (geen park) in Las Manchas (El Paso) waren we blij verrast door het mooie uitzicht en de rustige ligging ervan, 680 meter hoog gelegen, alleen één bungalow naast ons, en de vulkanen en zee naast en voor de deur.

Het weer was prima, rond de 20 graden. Ik maakte meteen wat foto’s van het uitzicht … Een uitzicht op zee, vulkanen en kraters waar we nog overal dichtbij gaan komen, op de achtergrond Roque de los Muchachos, met zijn 2426 meter het hoogste punt op het eiland.

Voor ons hebben we dus  zicht op de Atlantische oceaan, waar een lichte nevel de horizon vervaagt.

Meteen naast het huis heeft een enorme lavarivier gestroomd. Hij stamt uit 1949 en is nog steeds maar amper begroeid. Er staat een soort van kapelletje op met een beeld van “Virgine Fatima”, (omdat de lavastroom hier, vlak vóór het dorp stopte),  waarnaar onze Bungalow is vernoemd.

Van binnen ziet het huis er fleurig en kleurig uit, het heeft 2 slaapkamers, 2 badkamers, een grote keuken en een behoorlijke woonkamer.

Het is al wat later in de middag inmiddels en na de koffie gaan we dan ook zorgen voor wat proviand. Siësta is wat dat betreft wel lastig. Het is even zoeken naar een supermarkt die open is. Maar we vonden er eentje en kochten allerlei lekkere dingetjes.  Terug bij Casa Fatima kunnen we nog lekker genieten van een hapje en een drankje tot de zon ondergaat in zee met gezelschap van een flink groepje zingende kanaries.

We waren inmiddels behoorlijk slaperig  na een lange (slapeloze) nacht en dag. Het beste medicijn daarvoor is dus vroeg naar bed, en morgen fris weer op.

Zaterdag 15 maart      Roque de los Muchachos.

Na flink wat uurtjes geslapen te hebben zijn we vroeg wakker. Een lekker ontbijtje kan er wel in en daarna stappen we in de auto om via de hoofdstad Santa Cruz de La Palma de vulkanische bergen in te rijden.

Santa Cruz is maar een kleine stad aan de Oostkust. Het hele eiland is maar dun bevolkt met ongeveer 85.000 inwoners. Ik vind dat wel prettig … lekker rustig overal.

Vlak naast de stad ligt ook een hoge krater, La Conception, waar je op kunt, van afstand te zien op de volgende foto. Hier gaan we later nog op.

We zoeken de juiste afslag en middels de vele haarspeldbochten stijgen we snel en belanden in de naaldbossen op een lava ondergrond. Het lijkt hier vooralsnog sprekend op Tenerife. Het ruikt lekker en het is mooi om hier te rijden.

Op een gegeven moment rijden we zo hoog dat we boven de wolken uitkijken. In de verte zien we de  besneeuwde Teide liggen (3715 meter), de hoogste vulkaan op Tenerife, het hoogste punt ook van heel Spanje.

Dat moet duidelijker kunnen, een beetje inzoomen doet wonderen.

De weg slingert maar door en langzamerhand wordt de bebossing steeds minder. We hebben bijna de boomgrens bereikt.

Dat uitkijken over de wolken blijf ik mooi vinden ….

Dan zijn we zo hoog dat alles anders wordt. Geen begroeiing meer, allerlei kleuren gesteente en een bewegende berg. Niet voelbaar maar wel zichtbaar.

Regelmatig zag en hoorde je een soort van plofje en vervolgens rolden er kleine en grote stenen naar beneden. In de verte zie je een paar flinke brokken op de weg liggen. Uiteraard ruimen we die nog even op….

En … wat we in Nederland niet hadden deze winter, SNEEUW. Hier en daar zijn er nog besneeuwde plekjes langs de weg.

De kleuren veranderen steeds … Dat komt allemaal uit onze aardbodem.

Een stukje verder staan een aantal auto’s geparkeerd langs de weg. Wat is er te zien? Een kleine wandeling brengt ons naar de rand van de Caldera de Taburiëntes. een van de grootste vulkaankraters van Europa.  Een prachtig spel van schaduwen, wolken en vergezichten openbaart zich voor ons.

Ingezoomd op bepaalde rotsen zie je die mooie kleuren weer opdoemen.

Tsja en dan die wolken. Over de kam van het gebergte in het midden van het eiland … Als een tsunami golven en krullen ze zich over de rotsen. Dit blijkt een fenomeen op La Palma, waarover later meer.

Dit is al heel erg genieten maar de echte uitzichtpunten moeten nog komen. Onderweg daar naartoe maak ik nog wat foto’s van vreemde rotsen en dergelijke.

Dan bereiken we de parkeerplaats van Roque de los Muchachos in het gebied van de wereldberoemde telescopen die hier geplaatst zijn.

Op deze parkeerplaats is een slimme raaf aanwezig. Een plek met toeristen gaat vaak gepaard met etenswaren en deze raaf maakt daar handig gebruik van. Hij gooit  zijn charmes in de strijd en scharrelt zo zijn dagelijkse kostje bij elkaar.

Ach, het is maar een huurauto …. Uhumm.

Nooit gedacht zo dicht bij een Raaf te kunnen komen, zo dicht dat ik zelfs op de macrostand een foto kan maken.

We zijn hier op het hoogste punt van het eiland, 2426 meter hoog, en beginnen een kleine maar vermoeiende wandeling.

Hé, daar is Tenerife weer een beetje te zien in de verte. En een beetje rechts van het midden zie je ons wandelpad.

We zien eigenlijk dezelfde rotsen als bij ons eerdere stopje maar dan toch weer een beetje anders. De halve wereld is bang dat dit eiland hier doormidden splijt en in zee valt, met name Amerika zou dan golven van 40 meter hoog te verwerken krijgen, La Palma heeft, gerelateerd aan zijn beperkte oppervlakte van 705 km, de (relatief) hoogste vulkaan ter wereld.

De wandeling is maar kort naar het uitzichtpunt, maar behoorlijk slecht begaanbaar en stijl.

Die tsunamiwolk blijft fascineren…… Wauw

Ook de kleinigheidjes gaan niet aan mijn aandacht voorbij. Bij bijna elke stap die je zet hoor je iets ritselen … Er zijn behoorlijk veel Canarische hagedissen hier en dit vrouwtje laat zich gewillig op de foto zetten.

Het volgende uitzichtpunt waar je naar toe kunt lopen laten wij aan ons voorbij gaan (lijkt wel de Chinese muur haha). Of het aan de hoogte ligt? Ik weet het niet, maar we zijn behoorlijk buiten adem.

Nog eenmaal in de rondte met de camera en dan gaan we er vandoor.

Terug omhoog over het steile stenen pad.

De rit naar onze bungalow is in kilometers niet ver, maar door de ontelbaar vele haarspeldbochten toch nog een rit van zo’n 2 uur.

Onderweg stoppen we nog af en toe om wat omgevingsfoto’s te maken, eigenlijk heeft iedereen hier een mooi uitzicht, waar die zijn huis ook maar gebouwd heeft.

We moeten in een enorme kloof afdalen en aan de andere kant weer omhoog. De enige manier om in Los Llanos te komen. Die kloof is ook onderdeel van de krater, waar die gebroken is en doorloopt tot aan zee. Als we weer omhoog rijden hebben we een mooi uitzicht over Los Llanos en ……… die wolk.

En een foto van de westelijke kustlijn.

Als ik me omdraai sta ik opeens oog in oog met een Canarische torenvalk. Daar heb ik er al tientallen van zien vliegen. Ik schrik zo van deze plotselinge ontmoeting dat ik geen zuivere foto schiet … Maar een herkansing krijg ik niet want het beest vliegt uiteraard meteen weg.

Als we bij ons huis zijn aangekomen kunnen we nog lekker op ons terras genieten van de zon en een Ron Miel (rum met honing), ons favoriete Canarische drankje. Voor onze ogen zwelgt de zee de zon op….

Zondag 16 maart    Vulkanenroute.

We zijn weer vroeg wakker en als we de deuren openen zien we wederom een stralend blauwe lucht. En DAT is de reden dat u persé voor een vakantie aan de westkust moet kiezen. Die grote wolk komt van achter ons, (de oostkust) is er dagelijks, blijft hangen boven die bergkam (en lost dan langzaam op) en komt via die oostkust, waar die andere grote vakantieplaatsen liggen, Santa Cruz en Los Cancajos, die derhalve beduidend minder goed weer hebben. Bovendien “zinkt” aan de westkust de zon in zee, dus ook die mooie zonsondergangen hier mist u aan de oostkust !!!

Vandaag gaan we een stukje van de vulkaanroute bekijken. De route is voor het grootste gedeelte een wandelroute van maar liefst 19 kilometer. Tijdens deze wandeling loop je over en langs talloze vulkanen van allerhande leeftijden.

We ontdekken een veel kortere weg naar El Paso (via Tamanca) waar ook nog eens geen verkeer op zit. Dat maakt het makkelijker om af en toe eens te stoppen voor een foto.

Na een aantal bochten is er weer die indrukwekkende wolkenpartij … Dagelijkse kost die niet verveelt.

Juist aan de rechterkant van die wolk (ben benieuwd of we daar nog mee te maken krijgen..) begint de vulkaanroute.

Van El Paso rijden we richting Santa Cruz, en na een paar kilometer moeten we rechtsaf de bergen in. Er zijn maar een paar haarspeldbochten voor nodig om in de mist te belanden. Maar eenmaal boven (El Pilar) blijkt het allemaal niet nodig om bezorgd te zijn … We zitten precies op het randje van die wolk.

Overal zwarte gravel, zo ver als je kijken kunt.

We gaan een eindje wandelen want daarvoor zijn we immers hierheen gekomen.

Dan komt er opeens weer zo’n gretige raaf….. HONGER….!!!

Ook deze is duidelijk gewend aan mensen en laat ons meteen duidelijk merken wat hij van ons verlangt …..ETEN ….!!!!!!

Tja jong, je zult moeten wachten tot we bij de auto terug zijn.

Na nog wat rondkijken wandelen we terug…..

Bij de auto aangekomen blijkt dat die Raaf heel goed Nederlands, -)  kon verstaan want hij kwam meteen opdagen. Eerst gaat hij nog aan een sigarettenpeuk pulken. Terwijl mijn man een broodje uit de auto gaat pakken wordt duidelijk hoe nieuwsgierig zo’n beest is. Steeds dichterbij gaat hij kijken wat mijn man doet. Eten kan hij … en als zijn maag vol is, verzamelt hij alles in zijn snavel tot er niks meer bij kan.

Van dit alles heb ik een filmpje gemaakt.

Tenslotte vliegt hij met volle bek weg en kunnen wij ook weer een eindje verder rijden. Nog een stukje hoger naar een andere vulkanische uitkijkpost.

Vanaf hier kunnen we Los Llanos zien en de omliggende dorpjes … best een leuk uitzicht.

Die 19 kilometer gaan we niet lopen, je moet tenslotte ook weer terug als je hier een auto hebt staan. De meeste mensen die de hele route willen lopen nemen dan ook een taxi en laten zich aan het eind van de route weer ophalen (groepstaxi’s, 7 euro per persoon !)

De plek waar we nu staan is ook favoriet bij sterrenkijkers, je kunt immers de Melkweg zien bij een heldere nacht. Er is hier dan ook allerlei info over sterren.

Je moet dan wel het lef hebben  al die haarspeldbochten in een heel erg donker bos te rijden om hier te komen in de nacht.

We hebben alles wel zo’n beetje in ons opgenomen alhier en rijden verder …. Een weg die naar beneden slingert richting Santa Cruz, dus naar de oostkant van het eiland.

Meteen belanden we in de mist … Waar net twee mensen uit te voorschijn kwamen. Dit leverde een alleraardigst plaatje op naar mijn mening.

De afdaling voert vervolgens door heel veel bos en er is verder niks te fotograferen. Als we dan bijna beneden zijn blijkt dat aan deze kant van het eiland de zon nergens te zien is. Overal bewolking. Dan is zo’n vrolijk gekleurd dorpje toch een eyecatcher. In Nederland zou dit niet mogelijk zijn met onze welstandscommissies.

We rijden het dorpje voorbij en gaan naar de vulkaankrater die we gisteren zagen liggen vlakbij Santa Cruz.

Nog een fotootje van onderweg.

De krater heet La Conception en als we op de kraterrand staan zien we dat er precies in de kom een nieuwbouwdorpje gebouwd is. Hopelijk roert deze vulkaan zich niet meer in de toekomst.

Vanaf hier kun je goed om je heen kijken … (Let op die diepte !)

Op deze plek zie ik ook weer zo’n schattig “Kleine Zwartkopje” waarvan ik er in Andalusië zo veel zag.

Maar behoorlijk wat Canarische Bonte Zandoogjes zijn er hier op de vele bloeiende bloemen. Qua kleur zijn ze heel anders dan de onze.

Ze zijn echter niet echt goed benaderbaar, dus het moet een beetje ver af wat foto’s nemen betreft.

Nog één blik op Santa Cruz en dan lopen we een stukje naar beneden, waar onze auto staat.

We rijden nog even naar de haven waar een cruiseschip ligt van TUI.

Dan moeten we door een tunnel die dwars door de krater gaat waar we zojuist op bovenop stonden.

We rijden zuidwaarts en komen langs wat dorpen die louter bestaan uit appartementen voor toeristen. Bijvoorbeeld Los Cancajos, waar we even stoppen om de lavarotsen te bekijken.

Er zitten hier giga veel krabben, maar die willen niet op de foto. Zijwaarts rennen ze weg of kruipen tussen de stenen als ik ook maar 1 beweging maak. Van veraf lukt het om een paar foto’s te maken maar ze zijn lang niet zo mooi als die op Tenerife maakte.

We rijden door naar de zuidpunt van het eiland, naar Los Canarios. Hier zijn er ook weer vulkanen te bezichtigen maar die laten we voor een andere dag. Op zich is dit wel een leuk dorpje. We zien meerdere barretjes en restaurantjes als we er doorheen rijden.

Er is hier ook een route naar zee, een paar kilometertjes naar beneden en aan de andere kant van de zuidpunt weer omhoog. Vandaag bekijken we die omgeving van bovenaf. Er liggen veel bananenplantages op de lava.

Las Manchas is niet ver meer en vlak bij onze bungalow ligt een bar- cafetaria (Americano) waar we besluiten te gaan eten. De lokale bevolking eet hier graag want elke keer als we hier langs komen is het druk. Ik neem een hamburger en mijn man een lokale snack, Papa Loca !

Terug bij het huis kunnen we nog net de zonsondergang zien met kanariegezang en een drankje.

Maandag 17 maart    Nationaal Park Caldera de Taburiënte.

Vandaag willen we eigenlijk naar La Cumbrecita, Een mooie berg op 1287 meter hoogte gelegen.

Maar op weg hier naartoe treffen we een wachtershuisje,de opzichters van dit beschermde natuurgebied vertellen ons dat we een ticket nodig hebben om met de auto naar boven te gaan. Er zijn namelijk maar een beperkt aantal parkeerplaatsen en die moet je reserveren. Dat wisten we niet en dus keren we en rijden terug naar het bezoekerscentrum om daar dan maar voor de volgende dag een parkeerplaats (gratis) te boeken.

Het is een interessant bezoekerscentrum waar je van alles kunt zien over het gesteente, flora en fauna en jaja … Wolken.

Die kennen we al.

Nu moeten we een andere bestemming kiezen en dat wordt  Caldera de Taburiënte, de binnenkant. Die hele grote krater, waar we zaterdag nog over de rand gelopen hadden, kun je namelijk ook bewandelen op begane grond.

Om in de krater te komen moeten we eerst naar Los Llanos om vandaar te rijden naar Los Barros. Daar ga je via een smalle weg met veel haarspeldbochten naar beneden.

Onderweg maak ik natuurlijk al de nodige foto’s.

Beneden zien we de rivierbedding zonder water. Daar zullen we parkeren en aan de wandel gaan.

Beneden aangekomen treffen we een Duits koppel die vertellen dat aan het eind van de route een waterval (Cascada) te zien is en dat zij daar naartoe gaan lopen. We besluiten een stukje mee te gaan, lopend door de (droge) rivierbedding.

Al snel raak ik achterop want er  flitsen overal hagedissen weg … En er fladdert allerlei grut om me heen.

Ik maak de ene naar de andere foto, zoooo mooi is het hier. Met het gevolg dat ik nu weer heel lastig kan kiezen wat ik hier zal plaatsen. Ach, als het verveelt dan scrollen jullie maar wat sneller door.

Een fragment van over elkaar geschoven aardplaten.

Na een tijdje komt er hier en daar water uit de bodem en ontstaat er toch een smal riviertje dat we steeds weer opnieuw moeten oversteken om verder te kunnen.

In de kloof zijn er ook zeer veel van die Canarische Torenvalkjes, ik zag zelfs een koppeltje paren. Maar meestal zag ik ze vliegen … 🙂

Over het algemeen is het hier goed lopen, niet al te moeilijk als je goede schoenen aan hebt. Maar af en toe wordt het toch wel een beetje lastig. Dan moet je een beetje klauteren klimmen.

En toen stuitten we op een plekje waar het niet meer mogelijk was om de rivierbedding te volgen. Noodgedwongen moeten we een pad nemen dat een aantal meters hoger tegen de bergwand loopt.

Een klein eindje verder dalen we toch weer af naar de rivier en zien in de verte een brug liggen. Volgens de kaart van de Duitsers is het nog minstens een uur naar de watervallen.

Bij de brug blijk dat we weer een pad moesten nemen en dat is niet zo gemakkelijk. Het is heel stijl.

Ondertussen beginnen mijn man en ik toch wel een beetje af te zien. Het is behoorlijk warm en wandelaars die al op de terugweg zijn vertellen ons dat het nog een heel eind te gaan is naar die Cascada. Maar mooi is het wel hier …. We moeten weer omlaag naar de rivier.

Aan de andere kant van de rivier gaan we meteen weer omhoog, het wordt wat “bossigger”.

Inmiddels zijn we al 3 uur onderweg en het eind is nog lang niet in zicht. De wandeling blijkt 7,5 kilometer lang te zijn en dan moet je ook dat hele eind nog terug natuurlijk. De moed beginnen we een beetje te verliezen. Het is immers ook al drie uur en het zou een risico worden of we nog voor donker terug zouden zijn bij de auto.

Alle vier zijn we toe aan een kleine pauze en dan vinden we een prima schaduwrijk plekje onder een boom waar een aantal zetels in de vorm van rotsblokken voor ons klaar staan met het volgende doorkijkje.

Mijn man en ik besluiten om terug te gaan. De andere twee wilden toch die waterval persé zien en gingen verder.

Wij twee dalen weer af naar de rivierbedding. Eigenlijk hebben we geen zin om weer die steile paadjes weer te nemen en daarom lopen we door de bedding. We zullen wel zien of op de terugweg die obstakels niet gemakkelijker te nemen zijn.

Het grappige is dat als je naar rechts kijkt zoals hierboven. Je de rotsen scheef naar rechts staan.

Kijk je naar links, dan hellen ze naar links over. En toch staan alle rotsen naar dezelfde kant.

We lopen nu tegen de zon in en dat geeft dan weer een andere indruk.

Sommige stukken zijn heel goed begaanbaar.

En andere stukken waren een beetje lastiger.

Voor ons gevoel gaat het sneller dan de heenweg. Als we omhoog kijken torenen de bergen en rotsen hoog boven ons uit. Vanaf hier lijkt het niet meer op een krater.

Aan de wandeling komt bijna een eind.

We zijn behoorlijk blij als we lekker kunnen zitten in de auto en moe maar voldaan rijden we rustig terug naar Las Manchas waar we zoals we verwachten worden verwelkomd door de kanaries en de ondergaande zon.

Dinsdag 18 maart     La Cumbricita

Toegang tot de parkeerplaats van La Cumbrecita hebben we van half 1 tot 4 uur  en daarom heb ik de hele ochtend de tijd om een wandeling te maken in de directe omgeving. Er zijn hier insecten genoeg. Sprinkhanen met een blauwe kleur …

En hele grote donkerrode sluipvliegen. Een endemische soort van de Canarische eilanden.

Ondanks de spierpijn die ik overgehouden heb van gisteren ben ik toch een heel eind van huis gedwaald. Van de twee rode huisjes in het midden is de rechter het onze.

Ik tref nog een voor mij onbekende bij … Het blijkt volgens observado.org (waarneming.nl voor het buitenland) ook nog eens een zeldzame te zijn.

Zoals dat zo vaak gaat met mijn insectenhobby, vliegt ook nu de tijd en moet ik me opeens nog gaan haasten ook omdat we nu eenmaal die parkeerplaats gereserveerd hebben.

We eten een boterhammetje en gaan op weg naar La Cumbrecita. Het ligt meteen achter El Paso en is maar een kwartiertje rijden. Bij het wachthuisje laten we ons ticket zien en mogen meteen doorrijden. Een kwartiertje later komen we boven aan op de parkeerplaats en kunnen meteen genieten van mooie uitzichten.

Een infobord laat ons zien hoe alle pieken heten die we voor ons zien. Ook Roque de Los Muchachos waar we zaterdag waren, staat er op.

En zo ziet het echte beeld eruit …

De wandelroute alhier is niet zo groot en we hebben ruim voldoende tijd voor we weer naar beneden moeten. Ook hier is het weer heel mooi, hoewel de wandeling grotendeels door bos gaat, kun je toch voortdurend tussen de bomen door naar indrukwekkende rotspartijen kijken.

Bomen hebben het af en toe lastig met wortelen, maar ze hebben  zich goed aan de omstandigheden aangepast.

Een kiekje van waar we zaterdag overheen gereden hebben….

We bereiken het uitzichtpunt “Lomo de Las Chozas, helaas staan er flink veel bomen voor onze neus zodat juist hier niet erg veel te zien is.

Er loopt nog een klein paadje een stukje naar beneden en daar kun je net iets meer van je af kijken.

Helemaal beneden in die kloof liepen we gisteren nog omhoog te kijken.

We gaan verder met onze wandeling. Het paadje wordt smal en daalt een beetje af. Gelukkig is het hier allemaal heel makkelijk te belopen.

De volgende foto is wel grappig. Aan de boomtoppen kun je zien hoe schuin die bergwand is.

De boom die je hierboven ziet is een beetje vreemd gegroeid. Vanaf de brug gezien is het nog gekker.

De schors van de boom is best de moeite waard voor een close-up foto.

Nog een eindje klimmen terug naar de parking is minder geleidelijk dan naar beneden. Maar dan zijn we er en maak ik daar nog wat foto’s.

Lekker op tijd voor een keertje keren we terug naar huis en ga ik lekker liggen luieren op het terras.

Natuurlijk met de camera paraat naast me op tafel. Op een gegeven moment zie ik voor me op het muurtje eindelijk eens een mannetje Canarische hagedis. Tot nu toe had ik alleen maar vrouwtjes op de foto. Hij blijkt een prachtig fotomodel te zijn.

En ook de Kanaries zijn weer van de partij.

We hebben het echt getroffen met deze bungalow.

Woensdag 19 maart     Een heel rondje.

Het noorden van La Palma hebben we nog niet gezien en dat staat voor vandaag op het programma. Met de wetenschap te maken te krijgen met vele slingerende kilometers, gaan we al vroeg op pad. We moeten weer door die enorme kloof en aan de andere kant ervan stoppen we eventjes voor foto’s. Helaas heb ik te maken met de zon die tijdens de hele noordroute een spelbreker blijft.

We zien de kloof met daarbovenop bananenplantages en een stofje dat opeens in mijn lens zit.

Eerst rijden we nog op bekend gebied maar dan komen we zo noordelijk dat alles weer nieuw is.

Hoe noordelijker hoe meer kloven er zijn. Ze zijn allemaal zo begroeid dat je er niet veel van kunt zien … Daarvoor zijn er wel talloze wandelroutes uitgezet.

We rijden langs een aantal grotwoningen, oftewel ruïnes in de rotsen. Hier zie ik voor het eerst andere cactussen dan overal waar we tot nu toe geweest zijn.

Op deze plek krijg ik mijn eerste Canarische Blauwtje voor de lens.

De rotsen hier zijn roodbruin … Het is hier toch anders in het noorden.

Het is allemaal wel mooi om er te rijden, maar toch maakt het niet zo’n indruk als de andere gebieden die we bezochten. Wellicht dat wandelaars dit anders zullen ervaren.

Er zijn vele grote kloven die uitlopen tot in zee in het hele noorden maar je zult wandelroutes moeten doen om er echt iets van te zien. Met de auto rijdt je langs zo’n dichte begroeiing dat je er niet doorheen kunt kijken. Het is zoals reeds gezegd dan ook een heel geschikt eiland voor wandelaars, verdwalen is bijna niet mogelijk met de vele bordjes en routes die dit eiland rijk is.

We naderen het noord-oosten en gaan koffie drinken in Barlovento. Doen nog een paar inkopen bij de supermarkt en rijden dan van het uiterste noorden naar het uiterste zuiden. Naar Los Canarios waar we eerder de kust van bovenaf aanschouwd hebben.

Deze keer gaan we wel naar beneden en rijden in een onwaarschijnlijk landschap van lava, dit komt omdat deze zuidpunt van La Palma het jongst aangegroeid stuk land is (dit door opgestuwd land van de schuivende  onderwatervulkanen) , het lijkt hier sprekend op delen van Big Island (Hawaiï).

Zwarte lava en gele bloemen, een vreemd contrast.

En dan bereiken we de bananenplantages, een paar kilometer rijden tussen de muren en doeken die elke plantage omringt.

Een mooie kustlijn hebben ze hier, eigenlijk best jammer dat zoiets een bedrijventerrein is (bij wijze van spreken)

We rijden terug naar boven en gaan dan de vulkaan San Antonio bezoeken. Hier blijkt dat we entree moeten betalen (5 euro). Dat was tot nu toe nog helemaal nergens het geval.

Maar eerst krijg ik op de parkeerplaats nog de gelegenheid om een aantal Alpenkraaien op de foto te zetten. De hele week al zag ik ze massaal. Ze houden niet van camera’s want ze gaan meteen een eind verderop zitten. Maar met flink wat inzoomen zijn ze toch nog herkenbaar in beeld.

Zo, tijd voor een wandeling. Deze perfect gevormde krater kun je via een pad over het randje bewandelen. Hij is mooi rond en heel diep van binnen.

Om even aan te geven hoe diep de kraterkom is, de bomen daar beneden zijn gewoon grote bomen van een meter of  8 – 10 hoog.

Je kunt lopen tot het uitkijkpunt rechtsboven op de foto.

Vanaf dat uitkijkpunt kun je naar de kust kijken waar we een uurtje geleden nog reden en waar nog meerdere kleine kraters te zien zijn.

Een close-up van de lava is ook de moeite waard. Ook hier weer vele kleurtjes door elkaar.

Tijdens de wandeling terug naar het infocentrum landt er weer zo’n hongerige Raaf voor ons op de kraterrand. Deze heeft pech want we hebben niks eetbaars bij ons.

Een lange dag was het waar we de nodige kilometers gemaakt hebben. Als we straks bij ons huis zijn hebben we letterlijk het hele eiland rondgereden vandaag. Overigens, Er zijn maar een paar snelwegen op dit eiland (eigenlijk meer doorgaande wegen, echt snel zijn ze niet, maar meer zijn er ook niet nodig).

Onderweg naar huis maak ik nog een foto van deze rotswand waar we al meerdere keren langsreden, en die elke keer in het oog springt.

We gaan eten in El Paso en besluiten met een heerlijk toetje. Huisgemaakte carameltaart.

Geen zonsondergang op de foto deze avond. Daarvoor waren we te laat thuis.

Donderdag 20 maart      Laatste dag

De dag dat we in de krater gewandeld hebben zagen we dat er een weg omhoog liep aan de andere kant van de rivierbedding. Na wat onderzoek blijkt die weg te eindigen bij een uitzichtpunt Los Brecitos op 1081 meter hoogte. En daar gaan we vandaag naar toe.

Je kunt een taxi nemen naar deze plek (er staan er genoeg te wachten bij de rivierbedding). Veel mensen doen dat om vanaf daar af te dalen naar de waterval (cascada) en dan terug te lopen in ongeveer 7 uur tijd door de bedding. Waar wij dus al eerder liepen.

De weg is best wel een beetje link. Erg smal soms en geen enkele vorm van vangrails naast de weg. Even een bocht missen en je ligt zo een paar honderd meter dieper. Uiteraard is het weer een heel geslinger om hoogte te krijgen maar het was wel mooi en indrukwekkend, dit ritje.

We passeren veel heel oude bomen.

Plotseling komen we in een piepklein dorpje. Maar enkele huizen zijn bewoond, de meeste staan leeg.

Mooi, mooi, mooi.

Op sommige plekken liggen er behoorlijk wat stenen op de weg.

We zijn bijna aan het eindpunt gekomen.

Eenmaal aangekomen op Los Brecitos staan er weer veel bomen voor onze neus. Ik heb geprobeerd er een beetje tussendoor te kieken om de overview te kunnen laten zien.

Beneden zie je het wandelpad, veel mensen laten zich met een groepstaxi, (7 euro) van de parkeerplaats beneden, naar dit punt hierboven rijden en lopen dan terug, al afdalend naar de rivierbedding, laagste punt van deze krater.

Nee, we gaan ook weer naar beneden. Ik bedenk me dat het misschien leuk is om de hele weg terug te filmen en dat doe ik dan ook.

Voor de liefhebbers die de rit alvast eens willen rijden …. Een afdaling door bergen en bossen met vele haarspeldbochten. Het lijkt een beetje hard te gaan soms, maar in werkelijkheid viel dat reuze mee.

En toen was het tijd voor koffie.

Boven aan de kloof aan het randje van Los Barros ligt een restaurant “Balcón Taburiente” genaamd, met een schitterend uitzicht. Een perfecte plek om afscheid te nemen van alle moois en spectaculaire ervaringen die we deze vakantie op ons pad kregen.

We gaan terug naar Las Manchas en maken daar onze fles Ron Miel nog leeg, die kan immers toch niet in de koffer.

De zon zakt en geeft een warme gloed over de bergen.

En dan is deze dag en dus ook deze vakantie aan zijn eind gekomen met een laatste zonsondergang.

*

*

Résumerend;  La Palma is (onze favoriet) voor ons een bestemming die wij, als natuurliefhebbers zéér hoog waarderen. Samen met Madeira, Tenerife, Corfu en Grieks-Cyprus behoort het tot de mooiste Europese bestemmingen, (waarvan we de meeste hebben  gezien, we maken echter niet van alles reisreportages). Voor echte strandmensen en uitgaanstypes zijn er zeker betere bestemmingen zoals de diverse Spaanse Costa’s en meerdere Griekse eilanden, maar die tijd hebben wij ver achter ons. Als u de reisverslagen van Madeira, Tenerife, La Gomera en La Palma vergelijkt mag het u duidelijk zijn dat La Palma eigenlijk de ideale combinatie biedt van al deze eilanden. Gran Canaria is wat ons betreft hier samen met Lanzarote dé grote verliezer, massatoerisme en niet echt mooi. Mijn partner wil er zelfs voor niks niet nog een keer naar toe. We hebben het meeste al gezegd en omschreven  in bovenstaande teksten, laten zien in de foto’s maar voor nog véél meer tips en links kun je ook eens kijken op de La Palma startpagina.

Mijn man (die 30 jaar in de reiswereld werkzaam is geweest) heeft niets teveel gezegd met zijn “lofzangen” over dit eiland, een absolute aanrader, nu ook volgens mij, als natuurliefhebber, fotografe en rustzoeker.

Voor ons weer een prachtige reis en we hopen dan ook dat jullie mee genieten van bovenstaande, voor ons herinneringen, voor jullie; smaakmakers 🙂