Welkom op Sandra's FOTOblog  

Op 8 april heel vroeg in de ochtend was het weer zover.  Om 05.40 uur vertrok ons vliegtuig richting het grootste eiland van de Azoren, São Miguel (15 bij 92 km.).

Het is ruim 4,5 uur vliegen maar omdat het daar twee uurtjes vroeger is hadden we om half negen plaatselijke tijd het eiland in zicht.

Even later hebben we weer vaste grond onder onze voeten in de kleine luchthaven waar alles snel en voorspoedig verloopt. Terwijl ik op de koffers wacht regelt Ad onze huurauto  en zo staan we al snel buiten. Helaas is het niet zo’n mooi weer, maar het is nog vroeg …

We vinden gemakkelijk de weg naar ons hotel, Vale do Navio in Capelas en 20 minuten later staan we al in te checken.

Het was een lange nacht en daarom gaan we eerst een paar uurtjes slapen. Later in de middag gaan we een kijkje nemen in Ponta Delgada, de hoofdstad van São Miguel. Smalle straatjes en kleine winkeltjes en restaurantjes genoeg, maar het is niet erg druk. We eten bij Jordao, een restaurant waarvan we de aanbevelingen gelezen hadden in iemands reisverslag op het internet.

Langs de kerk (die in elk dorp hetzelfde uitziet) lopen we terug naar onze auto.

Dinsdag 9 april

Na een heerlijk ontbijt gaan we onze eerste rit over het eiland maken.  We rijden over de provinciale weg langs de noordkust door vele dorpjes.

Al snel zien we een eerste vogel in een plasje in een weiland. Nieuw in mijn collectie want het is een kleine zilverreiger.

Oude en armoedige huisjes en wat nieuwere mooie huizen er aan vast bepalen het beeld. De armoedige kleine huisjes zijn in de meerderheid en geven een wat triestige aanblik.

De kust is ruig en bestaat uit rotsen van lava waartegen flinke golven beuken.

De lucht voorspelt niet veel goeds en al snel begint het te miezeren .. geen ideaal vakantieweer helaas. In de verte ligt Ribeira Grande waar we koffie willen gaan drinken.

We vinden een restaurant op het strand dat helemaal uit glas bestaat. Zo hebben we goed zicht op de indrukwekkende woeste Atlantische oceaan waar hier de golven zeker 5 meter hoog zijn. Wat een geweld en een kabaal …

Na de koffie gaan we weer verder richting noordoosten. We gaan steeds hoger en het landschap bestaat uit kliffen en groene weilanden.

We nemen een afslag richting een meertje maar dat blijkt niet de moeite waard. Er zitten een stel Muskuseenden en tsja .. die zijn niet echt moeders mooiste. Ook hier veel groene weilanden met jawel, koeien.

Bewaakt door een poes … hier in de afgelegen heuvels.

Terug op de provinciale weg rijden we door dalen en over kliffen en dan slingerend door de bergen. In een scherpe bocht zien we een plekje waarvan we dachten dat er wel eens een waterval zou kunnen zijn.

Dat bleek niet zo te zijn. We lopen een stukje langs de rivier en belanden in een ware wildernis. Na een aantal bochten konden we niet verder en gaan maar weer terug …. in de zon, YES.

We rijden verder en de natuur wordt steeds mooier. Het lijkt soms wel of we weer op Hawaii rondrijden, zowel de kust als de tropische wildernis doen ons daaraan terug denken.

Terug aan de kust is er weer gelegenheid voor een klein wandelingetje. Een pad stijl naar beneden doet ons uitkomen boven op een klif.

Hier zie ik ook de eerste hagedis van deze vakantie. Hoewel, deze laat alleen zijn kopje zien.

Maar een ander blijft eventjes afwachten, loerend naar mij wat ik van plan ben.

Tijdens de klim terug naar boven zie ik een grote waterval, al is die  een beetje ver weg.

Een stukje verder komen we bij het dorpje Achada waar een echt grote en mooie waterval te zien is. Het is even wachten tot de bussen met toeristen vertrokken zijn en dan hebben we het rijk voor ons alleen.

Ze hebben er wel een tuin omheen gemaakt en een muurtje gebouwd voor de waterval, maar het is zeker een heel mooie plek.

Een mooi hoogtepuntje op deze route, even van de paden af en je zit in een waarachtige Zuid-Amerikaanse jungle. De Azoren archipel is uitgeroepen tot de op 1 na mooiste archipel ter wereld. Nou, als ervaren wereldreizigers (63 landen); we hebben mooiere gezien, maar dat is natuurlijk weer een persoonlijke smaak.

Het weer wordt steeds beter hoe verder we naar het noordoosten (Nordeste) rijden.

Maar een blik richting binnenland geeft een heel andere indruk.

Dan komt er weer een uitzichtpunt die hier steevast allemaal met de Portugese tegeltjes gemarkeerd worden.

Uitkijkpunten heten Miradouro’s, en deze ligt in de buurt van Sto. António de Nordestinho. Elke miradouro is mooi aangeplant en voorzien van picknicktafels, bbq en sanitair. De Portugezen maken in het weekend familie uitjes naar dit soort plekjes.

In de verte zie je een hoge brug. Daar loopt de snelweg die we zo meteen zullen nemen om terug te rijden naar ons hotel in Capelas.

Eerst rijden we nog door tot Nordeste, maar dan is het mooi geweest en beginnen we aan de terugtocht.

Bij Porto Formoso ligt de “theeplantage van Europa”. Vroeger waren er honderden, maar dit is de enige die is overgebleven.

Je kunt zo het fabriekje binnen lopen en alles bekijken. Natuurlijk kun je er ook thee proeven en kopen. Mooi kon ik vastleggen hoe een paar werkers bezig waren met de theeplanten te “scheren”, daar worden echt geen blaadjes met de hand meer geplukt

We rijden weer door en genieten nog even van de laatste zonnestralen voordat we weer onder de donkere wolken terecht komen.

We drinken nog een keertje koffie in Ribeira Grande  met deze keer een likeurtje van het eiland erbij. De golven zijn inmiddels nog hoger dan op de heenweg en het miezert hier nog steeds.  Tevreden na een mooie dag gaan we terug naar het hotel.

Woensdag 10 april

Tijdens het ontbijt maken we plannen hoe te rijden naar de bekende Cete Cidades. Twee aan elkaar liggende kratermeren in het westen van het eiland. Het weer ziet er goed uit dus dit is er een goede dag voor.

We rijden via de noordkust maar nu westelijk. Ook hier mooie miradouro’s (uitzichtpunten).

Een heel mooi uitzichtpunt is bij Mosteiros. Je kijkt op mooie kliffen en kunt tot heel ver de omgeving overzien.

Het gaat hier best wel stijl naar beneden.

Bij Vàrzea slaan we af de bergen in naar Sete Cidades. We zien hier een heel andere natuur dan aan de oostkant maar ook hier veel tropische begroeiing afgewisseld met grasweiden en koeien.

Als we aankomen boven op de berg Seara staan we feitelijk op de rand van een hele grote krater. De krater is in doorsnee 12 km. en op de volgende foto’s  zie je wazig de overkant.

Achterom kijkend zien we de oceaan liggen met een dorpje waar we eerder langs reden.

We dalen af de krater in en nu kun je goed de steile kraterwand zien.

Dan komen we aan bij het Lagoa Azul. Het grootste kratermeer van de twee in Cete Cidades.

Het is wel duidelijk dat het veel regent hier want de bomen en struiken staan in het water.

Vreemd dat er hier helemaal geen watervogels te zien zijn. Niet eens een meeuw.

Tussen de twee meren is een weg gemaakt. Op de volgende foto zie  je het veel kleinere Lagoa verde.

En vanaf de “brug” kijken we ook nog even naar het grote meer vanaf de andere kant ervan.

De weg gaat vervolgens weer omhoog naar de bovenrand van de krater. Dan passeren we nog meer kratermeertjes.

Eerst het lagoa de Santiago, waarvan de kraterwanden helemaal begroeid zijn met dennen. Ook hier geen vogels.

Niet iets om lang bij stil te staan. Er volgen nog meer van die kleine meertjes maar ze zijn niet heel erg bijzonder verder.

Wat wél bijzonder mooi is, is om de eerdere twee meren van Cete Cidades van bovenaf te zien liggen.

Het linker (kleinere) meer is groen, het grote rechts is blauw water.

Over die twee kleuren bestaat een legende. Een rijk meisje en een arme sloeber mochten niet met elkaar trouwen en daarom huilden ze tranen met tuiten. Het meisje had groene ogen en de jongen had blauwe ogen … de rest van het verhaal laat zich raden.

Enfin, we rijden verder en zien dan nog een ander kratertje met een meer, Lagoa Rasa. Het eiland is zeer vulkanisch en eigenlijk zijn er overal kraters, al dan niet met water gevuld (zeer goed te bezien op Google Earth).

We overleggen wat we doen want het is nog vroeg in de middag. De overige kratertjes laten we voor wat het is en we nemen de weg naar het zuiden richting de hoofdstad.

Tijdens de rit naar beneden zie je nog eens  mooi hoeveel kleine vulkanen er zijn op dit eiland.

Aangekomen aan de kust staat een eenzame man met ezel te wachten tot een toerist een ritje wil maken … maar waar zijn de toeristen?

Via de snelweg rijden we naar een ander beroemd kratermeer, het Lagoa do Fogo (vuurmeer).

Door de bergen met mooie uitzichten gaan we hoger en hoger.

Op een bepaalde plek kon je zelfs de zuid en de noordkust in één keer op de foto zetten. São Miguel is een lang maar  smal eiland.

En dan bereiken we de top van de berg Barrosa op 947 meter hoogte en zien we het Lagoa do Fogo liggen.

Dit is wel een heel mooi meer, jammer dat je daar niet met de auto kunt komen. een wandeling naar beneden zou een paar uur duren heen en terug, en daar is het al wat laat voor.

We gaan met de auto wel een stukje dalen, vandaar een foto uit een andere hoek.

We dalen verder af in noordelijke richting. Hier wordt de natuur weer rimboe … Varens die meters hoog zijn en allerhande tropische bomen.

Het is een eenzame rit in deze bergen, maar dan plots komen we op een plek waar veel auto’s en toeristenbusjes staan. Dan gaan wij ook even een kijkje nemen.

Blijkt dat er een waterval te zien is genaamd caldeira Velha. Caldeira betekent waterval.

Het riviertje dat er vervolgens naar beneden stroomt rookt behoorlijk … huh?

Dat gaan we eens even van dichtbij bekijken … Het ruikt hier ook niet erg fris.

Het riviertje staat te koken. Het borrelt en stoomt en het ruikt naar zwavel. Een hete bron … waarvan wij dachten dat die alleen in Furnas waren (daar komen we later nog). Een leuke verassing dat hier ook al zoiets te zien is.

Het begint nu toch al laat in de middag te worden en dus lopen we terug naar de auto. Ik maak nog wel een close-up foto van de ontpoppende bladeren van zo’n reuze varen.

Het is wel een beetje donker tussen al dat groen voor een goede foto, maar toch een leuke herinnering.

We rijden terug tot Ribeira Grande en drinken wederom koffie en likeurtjes in het strandrestaurant. En dan snel terug naar Capelas en het hotel.

Donderdag 11 april

Vandaag ga ik een wandeling maken naar de kust van Capelas.

De kust bestaat hier ook uit rotsen van gitzwarte lava waar de golven tegenaan beuken.

Bovenop die rotsen groeit een soort gras .. hoewel het er erg dor uitziet.

Op het randje ervan ga ik zitten om een sigaretje te roken. Ik zie één vlindertje vliegen maar die is ook meteen weer weg. Het eerste insect dat ik zag tot nu toe want er vliegt hier echt helemaal niks rond. Voor mij erg jammer als beestjesliefhebber.

Zittend op de klif voel ik dat elke krachtige golf de hele rots laat trillen … best een beetje eng.

Er is hier wel een heel bekende rots heb ik me laten vertellen. Ze noemen het de “Olifant rots”. Als ik een stukje doorgelopen heb zie ik hem liggen … Dat kan niet missen, hij heeft zelfs haartjes op zijn kop haha.

En zie daar … een bekend liedje. Een luid zingende roodborst komt me vergezellen.

Vanaf dit punt zie ik ook twee mannen in duikpak zwemmen in die woeste oceaan. Die hebben wel lef zeg …

Als ze even later op een rots geklauterd zijn beukt er juist een golf tegen die zelfde rots die wel 15 meter hoog opspat. Kijk maar naar de kleine poppetjes onderin de foto.

Het begint te miezeren dus ik begin maar weer eens te lopen. Onderweg begint het harder te regenen en daarom duik ik een bosje in … he leuk, allemaal bamboe en wildernis. Er groeit hier een boom die heel mooie vruchten/appels heeft.

Er zitten hier ook veel vogeltjes. Ik zie zwartkopjes, azorenvinken en kanaries. Maar omdat het regent en het een beetje te donker is krijg ik zo’n beestje niet mooi op de foto.

Als de regen weer overgaat in miezer loop ik snel terug naar het hotel en heb ik toch een best aardige wandeling gehad.

Vrijdag 12 april

Vandaag staat Furnas op het programma, het derde beroemde kratermeer. Het regent en dus nemen we de snelste route over de snelweg. Op het moment dat we de bergen in rijden belanden we zo in de wolken en zien helemaal niks.

Maar de weg naar het meer gaat ook weer omlaag en plots zijn we weer uit de dikke mist. Even later rijden we langs het meer  … ook dit meer staat buiten zijn oevers en in dit miezerige weer ziet het er maar mistroostig uit.

Als het beter weer zou zijn dan was dit wel een mooie plek voor een wandeling, bijv. naar de oude kerk, die je aan de overkant ziet.

Aan het eind van het meer is een plek waar overal hete bronnen zijn … het is een beetje toeristisch opgezet maar toch leuk om te bezoeken.

De Azorenvinken die hier vertoeven zijn niet bang aangelegd en hier lukt het dan eindelijk om een mannetje en een vrouwtje op de foto te zetten. Deze eilandvinken zijn een stuk donkerder dan onze vinken.

En zo groeien dennen op een lava ondergrond…..

Ook vanaf deze kant biedt het meer een onaantrekkelijke blik …, waarschijnlijk door de bewolking erboven.

De hete bronnen alhier worden door de lokale bevolking gebruikt als kookovens … ze laten pannen zakken in de gaten en na 6 tot 8 uur is het eten gaar. Allerlei vlees en groente zit er in en het heet Cozido das Furnas.

Als we het hier gezien hebben rijden we verder naar het dorp Furnas. Daarvoor moeten we eerst weer een berg over. Maar dan zien we Furnas liggen.

In dit dorp ligt een botanische tuin genaamd Terra nostra. Normaal zijn we niet zo van tuinen bezichtigen maar deze zou anders  zijn. Er groeien eeuwenoude bomen en alles staat niet netjes op een rij. We zullen zien …

Bij de ingang staat al meteen een eeuwenoude boom … die uitnodigt een foto te maken.

Ook meteen voorin het park is het zwembad gevuld met water uit de hete bronnen. 39 graden warm is het water … en een paar mensen proberen “gezond”  te worden door erin te zwemmen.

Hele hoge bomen staan er rondom het bad … die moeten ook al heel oud zijn lijkt me.

De tuin is verder dichtbegroeid … helemaal in de stijl van de eilandnatuur. Met vijvers en riviertjes en paadjes erdoorheen lopend is hij beslist de moeite van een bezichtiging waard.

Met mos begroeide inheemse bomen … ziet er apart uit.

Verderop in het park nemen we een pad dat van de route afwijkt. Het is helemaal donker omdat het dichtbegroeid is met palmen en daarachter is het precies een jungle.

Ondertussen blijft het donker en regenachtig … zoals te zien is op dit doorkijkje.

Er zwemmen in dit park ook allerlei eenden rond. Een koppeltje krooneenden, bergeenden, soepeenden en carolina eenden. De laatste twee genoemden lijken qua kleur erg veel op elkaar dus het zou me niet verbazen als de soepeenden een kruising zijn tussen wilde eend en carolina.

Een paar uurtjes in dit park was heel goed te doen.

Na een kop koffie in een barretje op de hoek gaan we terug naar het hotel.

Zaterdag 13 april

Vandaag rijden we nogmaals de hele noordkust af naar Nordeste om vervolgens langs de oostkust af te dalen naar het zuiden. Een hele rit voor de boeg dus, en daarom nemen we de snelweg tot Nordeste omdat we dat toch al gezien hebben.

Van Nordeste naar beneden is ook weer een prachtige natuur met veel en mooie stopplekjes.

In het zuiden aangekomen gaan we in het leuke vissersstadje Provoacão aan de koffie.

Ook hier in het iets rijker uitziende zuiden hebben ze dezelfde kerken.

Maar … hier in het wat warmere zuiden zijn er dan toch wat kustvogels te zien. Niet spectaculair verder maar toch … een paar steenlopers.

En ook veel geelpootmeeuwen … die steeds willen neerstrijken op een hoge golf.

We verlaten het leuke dorp en gaan weer een stukje de bergen in.

We komen nogmaals door Furnas via een andere route en nu blijkt dat er in het dorp zelf ook allerlei hete bronnen zijn … Dat hadden we de vorige keer niet in de gaten. Het blijkt ook best een alleraardigst dorpje te zijn.

Je zou maar zo’n leuk huis met zo’n tuin hebben en dan altijd in een bepaald luchtje zitten …

Nog een laatste foto dan … in Furnas.

Na een tijdje rijden door de bergen krijgen we de zuidkust weer in zicht. Bij Vila Franca do Campo komen we uit en vandaar uit zie je het eilandje Ilhéu liggen.

Vandaag willen we de kustweg door de stadjes volgen en niet de snelweg nemen.

Het eilandje staat op de lijst van Unesco werelderfgoed lijst en het lijkt of je er zo naar toe kunt zwemmen. Toch ligt het nog een km. weg van het vaste land.

Een dorpje verder bij Praia zien we een zandstrand en de zon breekt door.

Hier rennen heel veel steenlopers langs de waterrand.

Plotseling is het stralend weer … Het uitzicht ziet er daardoor veel mooier uit, het is echt genieten.

Bij Agua de Pau hebben we echter wel genoeg gezien.

De volgende grote plaats Lagoa hebben we al eens gezien en aangezien het al laat is en het in Lagoa alleen maar druk, gaan we terug naar het hotel toch met de vaart erin. Lekker uitrusten op ons zeer comfortabele en grote bed.

Zondag 14 april

Het is onze 1 na laatste dag  op dit eiland. Eigenlijk hebben we alles wel zo’n beetje gezien maar het is deze dag wel stralend mooi weer.

We gaan nog een keertje terug naar Mosteiros, het uiterst noordwestelijke puntje van São Miguel. Bij een klein dorpje ernaast kwamen we bij dit punt .. een lange weg naar beneden waar een zeldzame vogel zou zitten. Die hebben we echter niet gezien.

Naar de andere kant kijkend lijkt er een kerk te staan, helemaal eenzaam en alleen. Maar het is geen kerk. Het is een vuurtoren.

En dan zijn we weer op het uitkijkpunt waar we eerder deze week ook al waren, maar nu een foto met mezelf erop.

De afgrond voor me toont het volgende beeld ….

Als we in het dorp Mosteiros komen dalen we af naar de kust. Ze hebben zowaar een zandstrandje met zicht op de kliffen waar we zojuist nog bovenop stonden.

Maar ook een paar omhooggevallen stenen in de oceaan … altijd leuk op de foto.

Die twee rotsen hadden we vanuit de bergen ook al eens gezien … heel ver weg. En ook de wat grotere rots wat je eigenlijk al een eilandje kunt noemen.

Maar zwemmen zou ik hier toch ook niet zien zitten … de golven zijn mij iets te agressief hoor!

Het is best een grote plaats en helemaal aan de andere kant van het dorp kijken we nog eens terug naar het eilandje met nog een andere rots ernaast.

Dan een kleine reportage ingezoomd op de linkerpunt van het eilandje.

Vlak voor me zit een geelpootmeeuw op een rots.

Het worden ondertussen wel wat veel foto’s van de zee, maar ik kreeg er dan ook geen genoeg van. Bovendien zijn hier erg veel excursies om walvissen en dolfijnen te spotten, maar ze vragen er ontzettend veel geld voor. Zelf hebben we één walvis gezien vanaf de kust, maar te ver weg voor een foto.

Zeezicht vind ik normaal een beetje saai … maar dat is het hier zeker niet. Het geweld van de hoge golven, en het geluid dat ermee gepaard gaat. Ik vind het geweldig.

Als we dan uiteindelijk toch vertrekken blikken we nog over een stukje bebouwde kom. Mensen schilderen hun huis in de vreemdste kleuren maar die linksboven slaat toch alles!!

En dan ook nog een opvallend gekleurd molentje waarmee we deze dag afsluiten.

Maandag 15 april

De laatste dag … vanavond moeten we naar huis vliegen.

Deze laatste uren besteden we aan de terrasjes in de naaste omgeving van het hotel in Capelas. En heel wat meer mensen uit het hotel hadden hetzelfde idee.

Zo’n “kroegentochtje”  is heel goed te doen hier want een rondje voor 6 personen kost je hier tussen de 5 en de 7 euro.

Dit restaurantje O Emigrante in Capelas is trouwens prima met hun eten. Elke maaltijd kost 6.95 en de biefstuk smelt op je tong zo mals.

Als we dan op het eind van de middag nog even langs de zee lopen zie ik op de valreep nog een steenloper en een visdiefje.

En daarmee is deze vakantie aan haar eind gekomen.

Op naar het vliegveld … en terug naar Schiphol.

Mensen die overwegen naar de Azoren op vakantie te gaan, is het aan te raden om São Miguel zeker te combineren met één of meerdere eilandjes. De archipel heeft een eigen microklimaat wat betekent dat het zeer afwisselend weer heeft. Midden in de Atlantic, het kan regenen aan de ene kant van het eiland terwijl volop de zon schijnt aan de andere kant. Het is zeker aan te raden een hotel aan de zuidkant te verkiezen.

São Miguel doe je gemakkelijk in 4 dagen, erg groen, ben je een échte wandelaar, dan kun je er dus best langer verblijven. Maar wij willen zo veel mogelijk zien in een kort tijdsbestek. Vergeleken met de vorige reis (Madeira) slaan wij Madeira* een stuk (veel) hoger aan, mede gezien de toch wel een beetje armetierige staat waarin eiland (op de wegen na, hier is veel Europees geld in gestopt), de huizen en de winkels (zeer ouderwets)  in verkeren. De bevolking is arm en leeft hoofdzakelijk van landbouw en met name veeteelt (koeien, melkproductie). Het is maar zeer matig op toerisme ingesteld, wat op zich niet erg is want de natuur is er erg mooi, maar in de dorpen valt zo goed als niets te beleven. Wandelen etc. prima, maar ga er niet heen voor de “gezelligheid”, dit komt ook wel omdat het toeristisch gezien een vrij nieuwe bestemming is.

*Update;  * Madeira is voor ons een bestemming die wij, als natuurliefhebbers zéér hoog waarderen. Samen met La Palma ( ónze favoriet, hoor ), Tenerife, Corfu en Grieks-Cyprus behoren zij tot de betere en mooiste Europeese bestemmingen, (waarvan we de meesten hebben gezien, we maken echter niet van alles reisreportages). Voor echte strandmensen en uitgaanstypes zijn er zeker weer betere bestemmingen zoals diverse Spaanse Costa’s en meerdere Griekse eilanden, maar die tijd hebben wij ver achter ons.

*********