Archive for the ‘rode beek’ Tag
Ze zijn er weer, die miniplantjes met hun kleverige tentakeltjes.
Langs de oever van de Rode Beek in de Brunssummerheide kun je er al een stuk of duizend zien.
Het is de “Ronde Zonnedauw”
Een klein vleesetend monstertje is het (in al zijn schoonheid….)
Het plantje vangt kleine insecten (voornamelijk vliegen) en spinnen. Het doet dit door middel van bladeren die voorzien zijn van klierharen waarop aan het uiteinde een druppeltje kleverige afscheiding zit (de ‘dauw’). Als een vliegje op het blad landt kleeft het vast, het blaadje rolt zich vervolgens langzaam op om de prooi te verteren.
Zoals veel vleesetende planten komt zonnedauw voor in moerasgebieden op zeer natte plaatsen op uitgespoelde stikstofarme grond, meestal op of vlak naast veenmos. De plantjes zijn maar enkele centimeters groot en worden gemakkelijk over het hoofd gezien.
Door het verdwijnen van zijn biotoop is zonnedauw in Nederland zeldzaam.
In een volgend blog kun je zien wat er nog meer te zien was op dit mooie plekje.
*******
Met deze titel eindigde ik het vorige blog toen ik aan de rand stond van die grote witte zilverzandvlakte.
Mijn wandeling gaat nu verder langs de rand van deze vlakte en hier in het rulle zand is er al behoorlijk wat te beleven op beestjesgebied. Allereerst, langs de rand van de Rode beek tref ik een aantal Grote Zijdebijen tussen het Ruig Haarmos.
Ik ga een stukje verder bergop, de heide in, het is hier behoorlijk heuvelachtig.
Zoals het weerbericht al voorspeld had laat de zon het rond het middaguur steeds vaker afweten. Dat is een beetje jammer voor de landschapsfoto’s maar het blijft ook zonder zon een aantrekkelijk gebied.
Als de zon dan toch nog eventjes door komt ben ik juist een flinke, maar zanderige heuvel opgeklommen en al zoekend naar een geschikte zitplek zie ik heel wat insecten in het warme zand. Vooral grote bosmieren, maar dan opeens iets waar ik wel graag wat foto’s van wil maken.
Grote Bloedbijen …..
Terwijl ik bezig ben met deze bijen rent er iets voorbij. Hé, een Bastaardzandloopkever. De kenners onder jullie weten wel hoe moeilijk deze kevers te fotograferen zijn. Ze blijven echt niet voor je poseren maar rennen razendsnel voor je weg.
Maar inmiddels, met wat ervaring met insectenfotografie heb ik wel wat trucjes geleerd. Door het beestje te foppen kan ik ook een foto maken van zijn enorme kaken.
Behoorlijk in mijn nopjes met deze eerste beestjes die ik dit jaar voor de lens krijg buiten mijn eigen tuin.
Inmiddels al bijna vijf uur op pad en het wordt tijd om eens huiswaarts te keren. Terug bij de Rode beek is het gezellig druk geworden met spelende kinderen en zwemmende honden. Momenteel helaas geen panoramamaker ter beschikking dus deze twee foto’s maar naast elkaar geplaatst zodat het toch een beetje lijkt op een panoramafoto.
Bijna terug bij de auto, nog een laatste vogeltje, een Boomklever die druk bezig is met een nestholte te maken.
Een leuke afsluiter zou ik zo zeggen …
Bedankt voor het kijken!!!
*******
Ps, Inmiddels heb ik Adobe op de pc dus nu WEL een mooie panoramafoto van de Rode Beek
(Click picture to see it wider and bigger)
Op Paaszondag is ons een mooie zonnige dag beloofd, althans in de ochtend, en dat leek me een mooie gelegenheid om weer eens naar de Brunssummerheide te gaan. Vroege zonnestralen geven nog een lichtoranje gloed over dit zeer mooie 2000 ha grote gebied, bestaande uit bossen, venen, vennen en spierwitte zandvlakten.
Deze heide is ontstaan op miljoenen tonnen wit zilverzand, hier afgezet in het mioceen, miljoenen jaren geleden toen heel Nederland nog zee was, toen de zeespiegel dus minimaal 100 meter hoger was. (dus wát zeespiegelstijging ?? !!!!)
Een beetje vroeg opgestaan want het is een drukke wandelaarslocatie en de grote bups wil ik graag voor zijn.
De Rode beek die door de heide slingert is op dit stuk zo breed dat het een kleine plas lijkt. Het is een prachtig en groot heuvelachtig landschap dat door deze verschillen een grote druk op de onderliggende waterstromen geeft en daardoor hier vele bronnen doet ontspringen.
Het is momenteel nog rustig en dus heb ik een roerloos wateroppervlak met mooie spiegelingen tot mijn beschikking.
De keren dat ik hier geweest ben liep ik bovenstaand bruggetje over om de grote witte zandvlakte over te wandelen maar dat doe ik deze keer niet. Ik sla linksaf en ga de uitgestrekte bossen verkennen want daar ben ik nog nooit aan toegekomen.
De zon heeft deze plek nog niet bereikt en daarom is het mos nog berijpt.
Het is een echt mooie plek hier met over een paar maanden tientallen meters zonnedauw aan de rand van het water.
Dan ga ik daadwerkelijk aan de wandel … Ik kom hier strakjes vanzelf weer terug. Eerst een stuk langs de rand van het bos.
Het gebied aan mijn rechterkant is afgezet met prikkeldraad omdat het gevaarlijk gebied is… Een groot stuk moeras waar je gevaar loopt erin weg te zinken. Verboden gebied voor de mens. Hier en daar groeit er een vreemd gevormde boom …
In het bos is het heerlijk … Fluitconcerten van allerhande vogels en overal hoor je roffelende spechten. Vele koppeltjes Grote Bonte Spechten zijn er te zien, druk in de weer met z’n tweetjes en regelmatig hoor ik de vreemde toetergeluiden van de Zwarte Spechten. Dan vliegt plotseling zo’n Zwarte Specht vlak voor mijn neus weg … Had ik die maar eerder gezien. Ik zie hem een stukje verder het bos in wel weer neerstrijken. Maak ik toch nog maar een (beetje matige) foto van.
Een omgevallen boom over het wandelpaadje is een mooie zitplaats om te gaan zitten hopen op de terugkomst van die specht. Heel stilletjes zitten en opeens… steken drie reeën over die mij helemaal niet opgemerkt hebben. Dicht bij me zit een Tjiftjaf zijn typische geluid uit te schreeuwen.
De zon doet aardig zijn best en koud is het allerminst. Echt genieten …
Een nieuwe kans om Zwarte Spechten op de foto te zetten krijg ik niet … En de Kleine Bonte heb ik niet gevonden. De Middelste Bonte Specht heb ik wel gehoord maar niet gevonden helaas. Maar ach … die komt inmiddels steeds meer voor in ons landje dus die mogelijkheid krijg ik vast nog wel een keertje.
Een rondje bos van drie uurtjes brengt me terug bij de Rode beek waar ik vervolgens de grote zilverzand vlakte voor me zie liggen. Een klein stukje zandduin op de foto.
Vanaf hier begint er een heel nieuw avontuur waarover ik in een volgend blog zal vertellen.
Over het zilverzand van de Brunssummerheide bestaat interessante documentatie. Er zit een hele geschiedenis aan vast. Wil je daar meer over lezen dan kun je deze pdf aanklikken.
En hier dan nog een prachtige wandelroute door dit schitterende en unieke natuurgebied met ook nog véél meer interessante informatie.
Bedankt voor je bezoek!
*******
Afgelopen zaterdag, 13 juli, ben ik na een paar jaar weer eens naar de heide geweest in Brunssum. Hartje zomer was ik er nog nooit geweest, en ik was dan ook benieuwd naar de beestjes die ik er zou treffen.
En dat viel bepaald niet tegen. Allereerst trof ik juffertjes aan die er in mijn ogen heel vreemd uitzagen qua kleurcombinatie.
Zou het soms een soort pantserjuffer zijn? … Dat blinkend groen doet dat wel vermoeden, maar pantserjuffers hebben toch geen rood? Op waarneming.nl waren ze er al snel uit .. Doodgewone koraaljuffers. Huh? Blijkbaar zien die er zo uit als ze nog niet zijn uit gekleurd.
Het moerassig veld waar ik ze zag wemelde van allerlei vliegende en springende schepseltjes. Een plekje waar normaal geen mensen komen want inmiddels weten jullie wel, ik blijf niet netjes op de paden.
Ik zag bijvoorbeeld ook een gouden sprinkhaan. Nu komen die in Limburg wel wat meer voor dan in de rest van het land, maar toch leuk want het was ook alweer twee zomers geleden dat ik er eentje zag.
Zeer opvallend waren de vrouwtjes blauwe breedscheenjuffers. Makkelijk te herkennen aangezien ze helemaal wit zijn.
Bij mijn vorige wandeling nog een nieuwe soort voor mij, en nu meteen wéér raak.
De aantallen vlindersoorten viel wat tegen. Buiten wat boomblauwtjes en zandoogjes vlogen er voornamelijk grote dikkopjes rond. Helemaal niet erg, want ik vind dikkopjes heel leuk om te zien.
Maar, ik was pas net aan mijn wandeling begonnen … Toch maar weer het pad opzoeken, anders kom ik niet ver.
Na een stukje gelopen te hebben kwam ik bij een kleine poel … Normaal veel groter, maar de droogte heeft hier al zijn werk gedaan. Sjonge wat is het heet. Ik was toch niet de enige wandelaar …
Hier waren weer heel andere libellen van de partij. Een aantal bloedrode heidelibellen, zowel mannetjes als vrouwtjes.
De mannen mooi rood en ook nog eens rode blosjes op zijn snuit.
En ook hier vliegen er vele grote dikkopjes af en aan, verzot op de distelbloemen.
Erg veel andere bloemen waren er ook niet, de heide staat niet in bloei. Erg kleurig was het dan ook niet …
Veel te warm ook om lang te lopen. Door het rulle zand ploeteren is behoorlijk uitputtend. Ik korte de route dan ook behoorlijk in door maar meteen richting rode beek te lopen. En dat was een goede keuze.
Wel moest ik opletten om de zonnedauw niet te vertrappen … want dat groeit er veelvuldig.
Gelukkig zag ik een mooi zitplekje in de schaduw langs het water. Een boomstam met vlakbij een heleboel (niet te tellen) oeverlibellen. Nee, niet de gewone, maar enkel beekoeverlibellen.
Vreemd genoeg waren er alleen mannetjes. Tijdens de hele wandeling heb ik maar twee vrouwtjes gezien. En die wilden niet op de foto.
Aan mijn kant van de rode beek was het heerlijk toeven. Ik ben er een klein half uur blijven uitpuffen.
Aan de overkant was het druk. Hele gezinnen die met hond en klein grut aan het plonsen waren in de beek. Ik heb geprobeerd de beek te fotograferen zonder mensen erop.
Het was weer mooi geweest voor deze dag … moe van de hitte ging ik naar huis met een mooie libellenopbrengst.
Er was ons een nevelige doch droge dag beloofd deze woensdag. Groot was dan ook de vreugd toen net na de middag het zonnetje te voorschijn kwam. Gauw op pad, voor je het weet is het al weer donker.
Waarom her-ontdekkingsreisje? In de zomer was dit mijn ontdekkingsreisje zoals sommigen misschien nog wel weten. Een onverwachte ontdekking van een meertje en een bijzonder insecten rijk gebied.
Eigenlijk ging ik hier naar toe omdat er hier heel erg veel bessenstruiken zijn en ik de grote wens heb eens een struik vol pestvogels te treffen. Helaas, dat geluk had ik niet. Maar er waren toch wel wat andere vogels aanwezig.
Ik zag puttertjes, twee groene spechten, grauwe ganzen en de bekende watervogels. En een biddende torenvalk.
Enfin, de opbrengst was een beetje magertjes. Terug naar het bos van “de Schwienswei”. Modderig en glibberig is het daar en het begint ook al wat laat te worden om te fotograferen. Wat gaat de tijd snel en wat zakt de zon vroeg.
Bij de Rode beek zie ik op een hoop rotzooi in het water een grote gele kwikstaart. Als ik me omdraai zie ik een ijsvogel over het water scheren, zo onder de brug door.
Als ik op deze brug ga staan zie ik iets verderop een grote zilverreiger staan vissen.
Ondertussen heb ik toch wel weer wat leuke dingen gezien, voor mij echt genieten op een mooie dag in een verder donkere en regenachtige week. Maar nu moet ik toch gaan opschieten .. zo meteen begint het al te schemeren.
Er is al geen kleur meer te bekennen, maar wel nog spiegelingen in het water.
Dit triootje is al in diepe ruste en voor mij is dit einde wandeling. Tevreden ga ik nog net voor het donker naar huis.
Welkom op Sandra's FOTOblog 