Archive for the ‘herfst’ Tag
Een wandeling maken in de vroege ochtend, als de nevel nog in het bos hangt, wanneer de zon doorbreekt en je alleen maar ritselende blaadjes onder je voeten hoort en hier en daar een vogeltje vrolijk hoort fluiten. Dat was het plan toen we in november weer een weekendje “thuis” in Rockeskyll (Vulkaaneifel) waren.
Het loopt echter een beetje anders. Net als ik wil vertrekken vliegt er een heel klein vogeltje tegen ons raam, een Goudhaantje … Het is enigszins in de war en waarschijnlijk een beetje duizelig, maar niet gewond. Goudhaantjes zijn de kleinste vogeltjes van Europa, slechts 8,5 cm groot, bij een gewicht van 4 tot 7 gram. Omdat ze zo klein zijn hebben ze in de winter veel energie nodig om warm te blijven. Op een koude nacht verliezen ze wel 20% van hun lichaamsgewicht! Overdag eten ze daarom minstens een paar keer hun eigen gewicht aan insecten en spinnen.
We hebben het beestje binnen even een beetje warm gehouden en na een poosje kan het weer zelfstandig op een takje zitten.
Eindelijk aan de wandel is inmiddels wel de nevel al behoorlijk aan het optrekken en ben ik te laat in het bos om de stralen zonlicht door de mist te zien breken. Maar het is zonnig en heerlijk toeven.
Vanaf deze plek, aan de andere kant van het dal waarin het dorpje Rockeskyll ligt blijf ik eventjes hangen en genieten.
In de weilanden achter ons huis zie ik een paar reeën rennen en verdwijnen in het laatste restje mist dat er nog hangt.
In het bos geurt het heerlijk naar de herfst en in dit zonnige weer is het ook mooi kleurig.
Maar eens wat foto’s vanuit een ander standpunt proberen om de herfst eens vanaf “muizenooghoogte” te aanschouwen.
Maar ook op mijn eigen ooghoogte zijn best mooie herfstfoto’s te schieten.
Het is maar een klein stukje bos waar ik doorheen loop. Al snel sta ik weer aan de rand ervan waar de panorama’s vervolgens de hoofdtoon gaan vormen. Waar je ook kijkt, overal is het mooi.
Het is heerlijk om hier een vrijplaats te hebben tussen deze mooie glooiende heuvels en bergen.
De weg naar huis terug loopt tussen de weilanden naar beneden en het is echt genieten van alle vergezichten. Een prima plek om je weer helemaal op te laden voor een nieuwe week.
Bijna terug bij het kleine bos van zojuist zit de wandeling er grotendeels op.
Helemaal weer lekker opgefrist gaan we de volgende dag terug naar het Sittardse.
Hoe zou het hier uitzien in winterse omstandigheden? Helaas zullen we daar voorlopig nog niet achter komen vrees ik, nog even wachten, want sneeuw gaat er hier zeker komen….
Tot Ziens !!!
*******
Afgelopen zondag was het prachtig weer nadat de mist eenmaal weg was. Dan gaan er heel veel mensen aan de wandel leert de ervaring. Daarom even op google earth een plekje in de buurt opgezocht waar het wellicht wat minder druk zou zijn. En dat werd Susterseel, net over de grens hier, in Duitsland.
Een heel goede gok, want het was er stil en verlaten. Je hoorde alleen de vogels en het ritselen van de vallende blaadjes.
Ik had ook gezien dat een stukje van de weg vandaan een klein ven moest liggen … via een heel klein paadje door de wildernis, was dat vennetje zo gevonden.
Het was hier warm en windvrij … er waren nog talloze insecten aktief. Naar schatting een stuk of 30 bruinrode en steenrode heidelibellen. 3 Glazenmakers en nog een bups houtpantserjuffers. En al die libellen waren nog in de paarsfeer.
Houtpantserjuffers leggen hun eitjes in hout. Takken die boven het water hangen, zodat de larfjes zichzelf in het water kunnen laten vallen.
Over aroma gesproken … herfstgeuren zijn heerlijk om te ruiken, maar hier bij dit vennetje hing toch wel een kwalijk luchtje. Dat bleken honingzwammen te zijn, die al in een vergankelijk stadium waren. Heel vies.
Gelukkig was dat niet de enige paddenstoelensoort rond het vennetje.
Op naar een stuk bos waar ik wel al eens eerder geweest ben. Een bos dat heel moerassig is normaal gesproken, maar nu was het gek genoeg relatief droog.
Veel vogels te horen hier, maar zien … ho maar.
Ook hier veel soorten paddenstoelen, die iemand op waarneming.nl voor mij benoemd heeft. Ik zelf weet er namelijk niks van af.
En nog meer paddenstoelen …..
Al met al een fikse wandeling. Maar toen ….
Kwam er een olifant met een lange snuit
En die blies het hele verhaaltje uit.
Een heel mooie rups kwam ik vandaag tegen in de tuin.
Een typische rups die nu in de herfst veelvuldig gezien wordt. Ik had hem echter nog nooit voor de lens gehad tot vandaag. Het is een Meriansborstel.
Deze heeft een vreemd kleurtje .. aan de rozige kant. Normaal zijn ze geel/wit achtig.
Aangezien het een flink behaarde rups is, is zijn aangezicht behoorlijk kaal.
Waar de behaarde vogelnestjes op zijn rug voor dienen? Geen idee.
Een mooie rups … de nachtvlinder die er uit voortkomt is heel wat minder mooi.
Als bladeren in de herfst verkleuren, hoe komt het dan dat ze niet allemaal dezelfde kleur krijgen, terwijl ze oorspronkelijk toch allemaal groen zijn?
De groene kleur van bladeren is afkomstig van Chlorophyl, de stof in de bladeren die verantwoordelijk is voor de fotosynthese. Doordat het zowel blauw als rood licht absorbeert en het groene licht reflecteert zorgt het voor de groene kleur van de bladeren. Bladgroen is echter geen stabiele stof en moet voortdurend opnieuw aangemaakt worden door de plant. In de herfst ontstaat een kurklaagje tussen het blad en de stengel van de boom dat ervoor zorgt dat zer geen stoffen meer in en uit het blad kunnen. Het Chlorophyl wordt nu niet meer vernieuwd waardoor de groene kleur verdwijnt (dit begint meestal aan de rand van het blad) zodat andere pigmenten die in het blad aanwezig zijn zichtbaar worden.
Bomen die in de herfst mooie gele bladeren krijgen zoals de berk bevatten veel carotenen, dit zijn stoffen die het chlorophyl helpen door licht te absorberen uit het blauwe en blauw-groene gebied. Bladeren die carotenen bevatten hebben dan ook meestal een frisser groen, als het chlorophyl verdwijnt blijft enkel het gele caroteen over.
Vele herfstbladeren bevatten echter ook anthocyanen. In de herfst kunnen suikers die aangemaakt worden in het blad niet meer afgevoerd worden (kurklaagje) waardoor ze in het blad opstapelen. Eens een bepaalde drempel is bereikt gaan deze suikers onder invloed van licht binden op bepaalde eiwitgroepen tot anthocyanen die een felle rode tot paarse of zelfs blauwe kleur hebben afhankelijk van de zuurtegraad in het blad. Een lage zuurtegraad zorgt voor rode kleuren, een hogere zuurtegraad voor eerder paarse.
De felste herfstkleuren ontstaan bij heldere en droge dagen (zorgt voor de afbraak van chlorophyl en de vorming van anthocyanen) in combinatie met koude nachten (zorgt voor het kurklaagje) als dit weer optreedt noemen we dat een Indian summer. In bepaalde delen van de Verenigde staten treedt dit bijna elk jaar op.
Deze vraag werd beantwoord door:
drs. Marc Reynders
doctorandus
Toen ik 31 oktober aan het eind van mijn wandeling op weg was naar de auto, zag ik dit plantje staan.
Het was 1 enkel plantje, niet zo groot … ongeveer 20 tot 30 cm. hoog en het stond aan de rand van het bos, grenzend aan een omgeploegde akker, tussen het gras en nog een ander plantje waarvan ik DENK dat het Zwarte Nachtschade is.
DUS, wie het weet mag het zeggen. Ik kan het plantje in mijn ANWB natuurgids niet vinden.
Nog nooit eerder heb ik zo weinig herfstfoto’s gemaakt. Op pad gaan lukt maar niet en in de tuin is het niet erg bijzonder momenteel. Als de zon een momentje schijnt zijn er nog wel wat wantsen te vinden, zoals de Rhapigaster Nebulosa oftewel de Grauwe veldwants. In Nederland zeldzaam maar in Zuid-Limburg sterk in opkomst. In mijn tuin waren ze de hele zomer, en nu nog steeds, met tientallen aanwezig.
Een varen in herfstkleuren ziet er nog wel mooi uit, zeker met de lichtval van een flauw zonnetje
Toch staan er ook nog planten in bloei, en ondanks de vele regen blijven ze er nog fris en fleurig bij staan.
Sommige planten verkleuren maar langzaam. Dikke bladeren met veel water vergaan blijkbaar veel langzamer.
En andere planten vergaan juist heel erg snel zoals de Hosta … (zo heet die toch?)
Ondanks de regen en de kou zie ik nog steeds af en toe een Heidelibel en ook Atalanta’s zijn er nog als de zon zich een paar minuutjes laat zien. Maar het is nu langzaam gedaan met foto’s van beestjes
Op naar de vogeltjesperiode. Ik ben ze al flink aan het voeren.
Toen ik vorige week zondag wandelde op de Pellenberg zag ik grote stukken bodem bedekt met kastanjes.
Mooie gevulde kastanjes… niet heel groot maar wel allemaal gaaf en zonder ongedierte.
Ik kan me nog herrinneren dat we vroeger als kinderen ruzieden over het rapen ervan. Dit is mijn boom, en dit is de mijne…. waag het niet mijn kastanjes te rapen … enz. enz.
Nu lag de bodem bezaaid ermee, de mensen die er wandelden keken er niet naar om … geen kind te zien, zullen de kinderen van nu nog wel weten dat je kastanjes kunt eten? Ik heb in ieder geval mijn jaszakken volgestopt en mijn cameratas ook.
Ze liggen nu een klein weekje te drogen en ik moet zeggen, de eerste heb ik net op… ze zijn heerlijk
