Afgelopen zaterdag ging ik mijn geluk eens beproeven in de Koeweide van Grevenbicht.
Er worden hier heel wat vogels geteld door een aantal vogelaars dus ik dacht, met die 42 x zoom ga ik ook eens aan de bak.
Ik parkeer de auto en begin mijn wandeling langs de Maas.
Ik kan heel veel vogels horen, maar niet zien. Aan de overkant, achter het bosje liggen grote plassen waar ik laatst met hoogwater nog was. Daar is het druk, dat hoor ik zo. Er is echter geen brug om er naartoe te lopen en ik heb ook geen zin om eerst naar België te rijden. Bovendien staan de “trektellers” ook altijd aan deze kant.
De enige vogels die ik in eerste instantie zie zijn een paar nijlganzen.
Wat er overvliegt zijn alleen maar aalscholvers en een enkele meeuw. Af en toe wat grauwe ganzen die op een 400 meter afstand voorbij vliegen om neer te strijken in de plassen aan Belgische zijde.
Het is toch pas 10 uur in de ochtend, maar blijkbaar toch al te laat om veel te zien.
Dan richt ik me toch maar weer op de kleine beestjes, hoewel ik me voorgenomen had om dat deze keer niet te doen. Ik kan het niet laten.
Eerst zie ik een stuk of vijf bessenwantsen.
Er vliegen wel honderd dagpauwogen rond, maar die laat ik vandaag echt achterwege. Ik zie een koninginnepage … Die heb ik veel liever op de foto. Helaas, deze grote vlinder heb ik drie keer zien vliegen en daar bleef het bij.
Ondertussen hoor ik hier toch ook allerlei vogeltjes zingen. Ik zie een man rietgors op de top van een jong boompje en ook zie en hoor ik een aantal grasmussen.
Ik heb vele foto’s geschoten van grasmussen maar het resultaat valt tegen, ondanks dat ik nog wel een statief had meegenomen. Nee, beestjes … die liggen me toch veel beter. Deze vliegen bijvoorbeeld … Ze zijn niet bepaald gemakkelijk aangelegd. Ze deden er alles aan om het me zo moeilijk mogelijk te maken maar uiteindelijk is het me toch gelukt.
Snuitvliegen. Waarom ze zo heten hoef ik vast niet uit te leggen.
Ondertussen hoor ik achter me een hoop gekletter. Het geluid blijkt de landing van een groep zwanen te zijn. Dat is vervolgens geen moeite om daar wat leuke plaatjes van te schieten.
Terug naar de bloemetjes want daar wemelt het van leven.
Opeens valt mijn oog op een stel oranje/rode vliegen. Ik weet meteen dat het rouwvliegen zijn …
De meeste mensen kennen alleen de grote en de kleine zwarte exemplaren rouwvlieg. Deze versie hier is zeldzaam. Het is ofwel bibio anglicus of bibio hortulanus. Beiden zijn een rode lijst soort en zien er vrijwel hetzelfde uit. Het meest waarschijnlijk is de anglicus omdat die wat vroeger vliegt dan de horulanus.
Hoe dan ook, ze hebben best een grappige kop vind ik. Net of ze een gasmasker op hebben.
Wat vliegt de tijd. Ik ben al zeker drie uur aan de wandel. Snel begin ik aan de terugweg.
Met nog een laatste foto van de zwanen neem ik afscheid van een paar heerlijke zonnige uurtjes op een stil plekje natuur.
Welkom op Sandra's FOTOblog 