Archief voor de ‘dieren in het wild’ Categorie
Zondag 16 juni … De hele ochtend was het mooi weer. Blauwe lucht met wat wolkjes en een aangename temperatuur.
In de middag ging ik naar Grevenbicht voor een wandeling langs de Maas. Het gebiedje heet de Koeweide.
De koeien lopen hier echter niet in de wei maar er langs .. Het zijn wilde koeien, en dat vind ik niet zo leuk. Het loopgedeelte is namelijk niet erg breed.
Ik doe maar rustig aan, er zijn genoeg beestjes hier om op de foto te zetten. Kleine vosjes bijvoorbeeld. Het waren er gigantisch veel.
Sommige kleine vosjes waren best groot, en ik hoopte dan ook dat er misschien een grote vos tussen zou zitten .. Helaas, maar ook niet zo erg. De kleine liet zich prima fotograferen.
Toen ik hiermee bezig was landde er een andere vlinder voor me op het pad … Een distelvlinder.
Die koeien willen blijkbaar niet dat ik tussen hen doorloop .. Elke keer als ik wat vooruit liep, deden zij hetzelfde. Gelukkig maar.
De Maas is tevens de grens tussen Limburg en België. Aan de overkant ligt het Belgische dorpje Elen.
De lucht begint helemaal dicht te trekken, de zon komt niet vaak meer tevoorschijn. Ook waait het flink, lastig om insecten op de foto te zetten … maar af en toe lukt het toch. Deze blaaskopvlieg is een vreemd beestje. Grote kop en krom lijf.
Een roestbruine kromlijf is de naam.
Veel vogeltjes ook hier. Gele kwikstaart, grasmussen, rietgors en kneutjes. Het mannetje is in zijn zomerkleed een heel kleurig vogeltje.
Ondertussen hebben de koeien een plekje gevonden onder een boom. Dat is fijn, zo kan ik op afstand passeren.
De Maas is ondiep hier, en niet bevaarbaar … In het voorjaar zaten hier heel veel vogels.
Nog meer distelvlinders dwarrelen om me heen … En gaan zowat elke distelbloem die er is bezoeken.
Een grote wesp komt ook even nieuwsgierig dichterbij … Zeker 3 cm. groot. Het is een grote rupsendoder.
Ondertussen voel ik een paar druppeltjes vallen … Maar ik ben al bijna terug bij de auto. Voordat ik instap zie ik nog iets zwarts in de brandnetels dat nadere inspectie vraagt.
Rupsen … 2 nesten niet ver van mekaar. Maar ik ben niet van plan om in die hoge brandnetels te gaan staan, dus foto’s van een afstandje.
Ik denk dat het dagpauwogen zijn, maar dat weet ik nog niet zeker.
Het begint een beetje te regenen nu, dus tijd om naar huis te gaan.
Er was ons toch perioden met zon beloofd? Helaas … het bleef flink bewolkt en best een beetje donker. De eerste helft van mijn wandeling was er dan ook niet veel interessants te zien en moest ik genoegen nemen met wat fris groen stermos en wat paddenstoelen.
Ik hoorde wel overal kloppen en roepen van spechten en boomklevers … maar zien, ho maar.
De terugweg langs de beek was wel een beetje leuker. Eerst zag ik weer het witgatje dat ik hier in de winter ook al zag. En al twee maal zag ik een ijsvogel over het water scheren.
De beek is hier ondiep, op de meeste plekken een halve meter en op sommige plekken zelfs nog ondieper. Ik was dan ook verbaasd om te zien dat er hier een bever actief is geweest. Het zijn nog heel verse sporen.
Een stukje verder zie ik boven het water een stuk tak hangen en bedenk me dat dit een heel prima plekje zou kunnen zijn voor die ijsvogel. Aan de kant waar ik loop is precies er tegenover een schuine dikke boom waar ik mooi overheen kan hangen en mezelf kan verschuilen en toch een uitstekende positie heb om de eventuele ijsvogel te fotograferen.
Het duurde niet lang … ik hoorde een schelle toon en wist, ze komt eraan. Ik zoomde alvast in op de tak, en een seconde later landde het ijsvogeltje erop … precies zoals ik al gedacht had.
Door de opwinding had ik toch niet zo’n vaste hand helaas dus de foto is niet helemaal scherp. Het beestje had me ook meteen in de gaten en vloog snel weer weg.
Maar … toch een leuk einde van een verder best saaie wandeling. Op de terugweg in de auto zag ik nog twee keer grote groepen kraanvogels over trekken. Ik kon nergens de auto parkeren … en balen maar die moest ik dus laten “vliegen”.
Wat plaatjes die zijn blijven liggen van de afgelopen maand.
Allereerst een foto genomen op de Kollenberg te Sittard.
Vergane glorie bij deze geweizwammetjes…
Dit zijtakje van de beek in Susteren was twee weken geleden nog bevroren en toen maar een meter breed … beetje overstroomd dus.
Een glibberige gele trilzwam van dichtbij …
Een bang konijn, bleef neer gedoken zitten. Dacht dat ik hem niet zag …
Vrijwel iedere natuurliefhebber die vandaag tijd had voor een wandeling, heeft flink genoten. Zo ook ik .. wat een heerlijke dag.
Vandaag een wandeling in Susteren langs de beek, waar eigenlijk geen wandelpad is maar prima begaanbaar als je even over het hek klimt. Aan de sporen te zien hebben meer mensen dat gedaan.
Lekker fris en vol bewondering is het vol op genieten.
Deze beek is op de meeste plekken snelstromend, maar op sommige plekjes is er een zij stroompje ontstaan. Ondiep en mooi versierd met ijs kunstwerkjes.
Er waren flink wat vogels van de partij .. sja, ze hebben wat meer moeite nu met eten zoeken. Een ijsvogel vliegt een paar keer over de beek. Deze zal de winter wel overleven want de beek vriest nooit dicht. De roodborstjes zijn, als altijd, voor niemand bang.
In het echt is het allemaal nog veel mooier dan op de foto’s, vooral hoe de zon glinstert op de sneeuw.
Vandaag waren er ook veel boomklevers actief …
Hier een wat minder snel stromend stukje beek met een eilandje in de verte waarop ik iets zie bewegen.
Dichterbij komend zie ik dat het een witgatje is.
Na 3 uurtjes lopen door sneeuw en ijs voel ik mijn tenen niet meer … daar hebben deze bontjassen vast geen last van.
Helaas was dit moois maar voor 1 dag, de dooi is al weer in aantocht.
Wat eten vossen zoal?
Deze vos is op zoek naar een maaltje, maar wat zoekt die eigenlijk? …
In een weiland, zo onbeschermd zal die niet veel meer kunnen vinden dan muizen of mollen. Niet echt maag vullend volgens mij.
Maar … plotseling zie ik een hertje op de vlucht slaan, een tiental meters van de vos vandaan.
Ook dit hertje lag dus in het weiland, onzichtbaar in het gras
Ze hebben beiden in elk geval een goede neus, want ze roken elkaar … Het hertje is veilig weggekomen.
Geen wonderschone fotoserie deze keer maar wel een spannend tafereeltje. De afstand was ruim 150 meter tussen mij en dit gebeuren.
Welkom op Sandra's FOTOblog 