Archive for the ‘autumn’ Tag
Als bladeren in de herfst verkleuren, hoe komt het dan dat ze niet allemaal dezelfde kleur krijgen, terwijl ze oorspronkelijk toch allemaal groen zijn?
De groene kleur van bladeren is afkomstig van Chlorophyl, de stof in de bladeren die verantwoordelijk is voor de fotosynthese. Doordat het zowel blauw als rood licht absorbeert en het groene licht reflecteert zorgt het voor de groene kleur van de bladeren. Bladgroen is echter geen stabiele stof en moet voortdurend opnieuw aangemaakt worden door de plant. In de herfst ontstaat een kurklaagje tussen het blad en de stengel van de boom dat ervoor zorgt dat zer geen stoffen meer in en uit het blad kunnen. Het Chlorophyl wordt nu niet meer vernieuwd waardoor de groene kleur verdwijnt (dit begint meestal aan de rand van het blad) zodat andere pigmenten die in het blad aanwezig zijn zichtbaar worden.
Bomen die in de herfst mooie gele bladeren krijgen zoals de berk bevatten veel carotenen, dit zijn stoffen die het chlorophyl helpen door licht te absorberen uit het blauwe en blauw-groene gebied. Bladeren die carotenen bevatten hebben dan ook meestal een frisser groen, als het chlorophyl verdwijnt blijft enkel het gele caroteen over.
Vele herfstbladeren bevatten echter ook anthocyanen. In de herfst kunnen suikers die aangemaakt worden in het blad niet meer afgevoerd worden (kurklaagje) waardoor ze in het blad opstapelen. Eens een bepaalde drempel is bereikt gaan deze suikers onder invloed van licht binden op bepaalde eiwitgroepen tot anthocyanen die een felle rode tot paarse of zelfs blauwe kleur hebben afhankelijk van de zuurtegraad in het blad. Een lage zuurtegraad zorgt voor rode kleuren, een hogere zuurtegraad voor eerder paarse.
De felste herfstkleuren ontstaan bij heldere en droge dagen (zorgt voor de afbraak van chlorophyl en de vorming van anthocyanen) in combinatie met koude nachten (zorgt voor het kurklaagje) als dit weer optreedt noemen we dat een Indian summer. In bepaalde delen van de Verenigde staten treedt dit bijna elk jaar op.
Deze vraag werd beantwoord door:
drs. Marc Reynders
doctorandus
Nog nooit eerder heb ik zo weinig herfstfoto’s gemaakt. Op pad gaan lukt maar niet en in de tuin is het niet erg bijzonder momenteel. Als de zon een momentje schijnt zijn er nog wel wat wantsen te vinden, zoals de Rhapigaster Nebulosa oftewel de Grauwe veldwants. In Nederland zeldzaam maar in Zuid-Limburg sterk in opkomst. In mijn tuin waren ze de hele zomer, en nu nog steeds, met tientallen aanwezig.
Een varen in herfstkleuren ziet er nog wel mooi uit, zeker met de lichtval van een flauw zonnetje
Toch staan er ook nog planten in bloei, en ondanks de vele regen blijven ze er nog fris en fleurig bij staan.
Sommige planten verkleuren maar langzaam. Dikke bladeren met veel water vergaan blijkbaar veel langzamer.
En andere planten vergaan juist heel erg snel zoals de Hosta … (zo heet die toch?)
Ondanks de regen en de kou zie ik nog steeds af en toe een Heidelibel en ook Atalanta’s zijn er nog als de zon zich een paar minuutjes laat zien. Maar het is nu langzaam gedaan met foto’s van beestjes
Op naar de vogeltjesperiode. Ik ben ze al flink aan het voeren.
Toen ik vorige week zondag wandelde op de Pellenberg zag ik grote stukken bodem bedekt met kastanjes.
Mooie gevulde kastanjes… niet heel groot maar wel allemaal gaaf en zonder ongedierte.
Ik kan me nog herrinneren dat we vroeger als kinderen ruzieden over het rapen ervan. Dit is mijn boom, en dit is de mijne…. waag het niet mijn kastanjes te rapen … enz. enz.
Nu lag de bodem bezaaid ermee, de mensen die er wandelden keken er niet naar om … geen kind te zien, zullen de kinderen van nu nog wel weten dat je kastanjes kunt eten? Ik heb in ieder geval mijn jaszakken volgestopt en mijn cameratas ook.
Ze liggen nu een klein weekje te drogen en ik moet zeggen, de eerste heb ik net op… ze zijn heerlijk
Zoals ik al zei zat ik boven een tijdje van het uitzicht en de zon te genieten.
Aan de overkant, achter het dorp, ook weer op een heuvel is Danikerbos waar ik eigenlijk naar toe had gewild.
Als ik daar nog naartoe wil moet ik nu echt gaan. Door het verzetten van de klok zakt de zon een uur eerder. Ik begin aan mijn tocht naar beneden. Daar kom ik nog een “handjevol” viervoeters tegen.
De zon staat nu te laag en recht voor mijn uitzicht…foto’s maken wordt lastiger.
Beneden gekomen loop ik weer langs de poeltjes, nu gezien van de andere kant. Er is nog geen Wintertaling aanwezig.
Nu een beetje doorlopen…. op naar Danikerbos
Ik begin aan de volgende klim en wat ik al vreesde was het geval…..De zon is nu opeens een spelbreker.
Aan de overkant zie je waar ik net geweest ben. ….. ( wordt vervolgd)
Welkom op Sandra's FOTOblog 