Archive for the ‘nature’ Tag
Hallo allemaal, mijn naam is Vanessa Cardui, het is mij een genoegen kennis te maken met jullie.
Eigenlijk kennen jullie mij wel, alleen noemen Nederlanders mij bij mijn roepnaam “Distelvlinder”.
Die naam vind ik eigenlijk niet goed passen bij een schoonheid als ik. De persoon die me deze naam heeft toebedacht was vast niet romantisch aangelegd.
Ik zou het dan ook erg op prijs stellen als jullie mij voortaan bij mijn Latijnse naam zouden gaan noemen want zeg nou zelf …
Met de naam “Distelvlinder” op mijn CV zal ik nooit de aandacht krijgen die ik verdien.
Hartelijk dank voor de medewerking !!
Met vriendelijke groet,
Vanessa Cardui
🙂
***
De afgelopen week trof ik weinig leuks aan om te fotograferen, het is duidelijk te merken dat de temperatuur flink gezakt is want het aantal beestjes is drastisch afgenomen.
In het weekend ben ik even naar de Kollenberg geweest en trof daar werkelijk helemaal niets …. Nada …
Normaal staat het hier vol met bloemen maar door de vele regen is alles al weg …. Op de Luzerne na dan….
Ik ben thuis gekomen met alleen een paar foto’s van heel bekende beestjes, namelijk wespen. Eerst een gewone wesp … Die deed een beetje raar, hij was op zijn eigen poot aan het knabbelen.
En een Franse Veldwesp die mij heel dichtbij laat komen … Te druk met zichzelf waarschijnlijk.
Verder zag het er wel mooi uit toen een bleek zonnetje even doorbrak en een korenveld enigszins goudblond liet schitteren.
Gisteren en vandaag was het weer ietsje beter, een lekkere temperatuur en ook wat meer zon. Dat werpt meteen zijn vruchten af, bijvoorbeeld in de tuin. Meteen vliegt er weer het een en ander en de vlinderstruik is zowaar nog opnieuw gaan bloeien. Er vliegen dan ook wel wat Atalanta’s en Gehakkelde Aurelia’s rond. Die laatste ging even binnen mijn bereik in het zonnetje zitten … Heel eventjes maar.
Verder bloeit er hier ook niet zo heel veel meer, erg veel zware regenbuien gehad. Alleen nog volop Kattenkruid en ook het Watermunt doet het nog erg goed. Van beiden staat er heel veel in onze tuin en ze trekken ook veel bijen en allerlei vliegen aan. Maar als je goed kijkt zie je ook nog andere beestjes. Vergeten Tandkaak, een klein spinnetje en best veel nimfen van de Groene Stinkwants.
Allemaal zeer bekende gasten dus … Maar ook die kunnen mooi zijn. Zelfs zo’n klein springspinnetje als een Schorsmarpissa kan mooi poseren, als die daar zin in heeft.
Meteen na de foto springt die op mijn lens … Ik kan je zeggen, dat is best wel even schrikken. Opeens is zo’n spinnetje een enorm beest … Ieeeek!!
Ik hoop dat ik in het weekend nog wat leukere zaakjes voor de lens krijg …
*******
Reigersbroek, zó interessant dat ik het wel in 2 delen op moest splitsen, dus…
Begin ik mijn vervolg op dat kale stuk akkerland, waar ik mijn eerste Bandheidelibel zie vliegen …. Het is een mannetje, prachtig rood en opvallend door die donkerbruine bandjes op de vleugels. Hij vliegt van me vandaan, een foto kan ik op mijn buik schrijven. Maar in elk geval weet ik nu wel dat mijn kansen nog niet verkeken zijn.
Ondertussen amuseer ik me nog eventjes met een mooie grote sprinkhaan. Het is een vrouwtje dat heel stil blijft zitten, geen verstoppertje speelt maar waar ik geen naam op kan plakken.
Terwijl ik hier mee bezig ben zie ik een paar razendsnel wapperende blauwe vleugels voorbij schieten. Het is geen vlinder nee…, het is een Blauwvleugelsprinkhaan. Zo’n beestje zou toch een mooie treffer zijn. Ondanks dat ik wel gezien heb waar die ongeveer neergestreken is, heb ik het zeldzame beestje niet terug kunnen vinden. Heel jammer.
Ik ga maar eens verder want er komen toch wel donkere wolken aan. Ik vrees dat de volgende bui wel eens wat flinker van aard zal zijn. Ik loop weer langs een ander moerasveld dat helemaal vol staat met kniehoog onkruid. Er vliegt een heleboel, zie ik op afstand. Ik kruip door het prikkeldraad en ga op onderzoek uit. Het water staat tot boven mijn enkels maar de ondergrond is hard, dat is fijn … Hoef ik niet bang te zijn dat ik vastgezogen word in de modder.
Heel veel Tengere Grasjuffers zitten er hier en die zijn wel wat zeldzamer … Ook veel vrouwtjes die meteen herkenbaar zijn doordat ze geheel oranje zijn.
En ook prominent aanwezig zijn Zwarte Heidelibellen … De mannetjes zijn gemakkelijk te herkennen want die zijn écht zwart met een écht zwarte snuit.
Ook erg veel St. Jansvlinders, spinnen die overal mijn weg versperren en een leuk zeldzaam lieveheersbeestje. Een dertienstippelige is zeker niet alledaags. En ook een zeldzame Zwervende Heidelibel, die laat niet toe dat ik in de buurt kom en is dus een beetje niet zo een goede foto.
St. Jansvlinder
Dertienstippelige lhb
Viervlekwielwebspin
Zwervende Heidelibel
St. Jansvlinder
Dan word het héél donker … De regen kan elk moment gaan vallen, het begint ook flink te waaien. Ik begeef me richting prikkeldraad en maak dat ik weg kom. Het is best een eindje lopen naar de auto en helemaal droog red ik dat dan ook niet. Maar gelukkig komt de échte plensbui pas als ik lekker comfortabel achter het stuur zit. Een mooie gelegenheid om eventjes de foto’s alvast te bekijken.
Al met al duurt de bui een klein kwartiertje en dan klaart het ook weer heel mooi op. Ik rijd nog een stukje verder naar een ander moerasveld. Het laatste dat ik ga bezoeken heb ik me voorgenomen want het begint al aardig laat te worden ondertussen.
Hier hoef ik niet door het prikkeldraad te kruipen maar kan ik gewoon over een houten hek klimmen … Wel zo gemakkelijk haha. Na een paar passen is het zover … Een Bandheidelibel fladdert niet ver bij mij vandaan en landt op een plantje. Het is een vrouwtje, mooi goudgeel. Deze libellen zijn maar op een paar plaatsen in Nederland te vinden. Goede nieuws is dat deze gebieden zich wel aan het uitbreiden zijn.
Jammer dat de achtergrond wat aan de drukke kant is. Maar ach, het zien van deze libel geeft een goed gevoel en ik kan weer een voor mij nieuwe soort toevoegen aan mijn collectie.
Op weg terug naar de auto zie ik nog een mooie libel die ik niet eerder zag. Het is een pantserjuffer met veel wit/grijs aan het lijf. Het beestje geeft me alle gelegenheid om wat foto’s te maken. Het blijkt een Gewone Pantserjuffer te zijn. Dat woordje “gewone” vind ik eigenlijk maar irritant. Er is niks gewoons aan en hoewel die niet zeldzaam is had ik er nog nooit eentje gezien. Ook in dat opzicht niet “gewoon”.
En zo is aan een hele mooie dag ook een heel mooi einde gekomen. Een dag met een aantal nieuwe soorten voor mij en een dag met heel mooie waarnemingen. Ik denk dat ik volgend jaar zomer toch weer eens hier naartoe zal rijden.
Slotsom; Reigersbroek; écht een bezoekje waard !
*******
Als bladeren in de herfst verkleuren, hoe komt het dan dat ze niet allemaal dezelfde kleur krijgen, terwijl ze oorspronkelijk toch allemaal groen zijn?
De groene kleur van bladeren is afkomstig van Chlorophyl, de stof in de bladeren die verantwoordelijk is voor de fotosynthese. Doordat het zowel blauw als rood licht absorbeert en het groene licht reflecteert zorgt het voor de groene kleur van de bladeren. Bladgroen is echter geen stabiele stof en moet voortdurend opnieuw aangemaakt worden door de plant. In de herfst ontstaat een kurklaagje tussen het blad en de stengel van de boom dat ervoor zorgt dat zer geen stoffen meer in en uit het blad kunnen. Het Chlorophyl wordt nu niet meer vernieuwd waardoor de groene kleur verdwijnt (dit begint meestal aan de rand van het blad) zodat andere pigmenten die in het blad aanwezig zijn zichtbaar worden.
Bomen die in de herfst mooie gele bladeren krijgen zoals de berk bevatten veel carotenen, dit zijn stoffen die het chlorophyl helpen door licht te absorberen uit het blauwe en blauw-groene gebied. Bladeren die carotenen bevatten hebben dan ook meestal een frisser groen, als het chlorophyl verdwijnt blijft enkel het gele caroteen over.
Vele herfstbladeren bevatten echter ook anthocyanen. In de herfst kunnen suikers die aangemaakt worden in het blad niet meer afgevoerd worden (kurklaagje) waardoor ze in het blad opstapelen. Eens een bepaalde drempel is bereikt gaan deze suikers onder invloed van licht binden op bepaalde eiwitgroepen tot anthocyanen die een felle rode tot paarse of zelfs blauwe kleur hebben afhankelijk van de zuurtegraad in het blad. Een lage zuurtegraad zorgt voor rode kleuren, een hogere zuurtegraad voor eerder paarse.
De felste herfstkleuren ontstaan bij heldere en droge dagen (zorgt voor de afbraak van chlorophyl en de vorming van anthocyanen) in combinatie met koude nachten (zorgt voor het kurklaagje) als dit weer optreedt noemen we dat een Indian summer. In bepaalde delen van de Verenigde staten treedt dit bijna elk jaar op.
Deze vraag werd beantwoord door:
drs. Marc Reynders
doctorandus
Welkom op Sandra's FOTOblog 