Archive for the ‘Rockeskyll’ Tag
*
Begin juni ben ik samen met de hond (die we sinds oktober hebben) een weekje naar de Vulkaaneifel in Duitsland gaan verblijven in ons huis in Rockeskyll. Elke dag een paar uurtjes werken en dan met camera en hond (Boris) op pad om een paar uurtjes te wandelen in het prachtige gebied.
Ook Boris weet hoe te genieten van de uitzichten vanuit ons huis 🙂
*
*
Uiteraard ben ik hier niet alleen voor de uitzichten. Er vliegt en kruipt hier van alles wat in Nederland inmiddels is uitgestorven of heel erg zeldzaam geworden is. Ook al is het zeggen en schrijven maar een honderd kilometer van de grens.
Zo vliegen er hier behoorlijk wat Tweekleurige Hooibeestjes. Ooit waren ze ook in Nederland maar nu is zelfs het gewone Hooibeestje flink minder te zien.
*
*
Uiteraard zijn er ook “gewone” beestjes. Wat je gewoon noemt haha. Een hele keur aan kevers en wantsen die allemaal wel een maatje groter lijken.
*
*
En dan heb nog de categorie “eng” 🙂
Niet voor mij ….. vooral mooi zou ik ze betitelen.
*
*
Maar, dan zijn er andere beestjes om je weer te vertederen.
De schoonheid van de Kleine Parelmoervlindertjes en de Geelgors die elke middag zijn “Beethovendeuntje” ten gehore kwam brengen.
*
*
Na een weekje zonder internet en televisie zijn we weer behoorlijk onthaast voor eventjes.
Boris daar en tegen was er wel weer aan toe om naar huis te gaan 🙂
*
*
Bedankt voor je bezoek en tot de volgende keer
Groetjes, Sandra die Limburgse
*
*******
Een wandeling maken in de vroege ochtend, als de nevel nog in het bos hangt, wanneer de zon doorbreekt en je alleen maar ritselende blaadjes onder je voeten hoort en hier en daar een vogeltje vrolijk hoort fluiten. Dat was het plan toen we in november weer een weekendje “thuis” in Rockeskyll (Vulkaaneifel) waren.
Het loopt echter een beetje anders. Net als ik wil vertrekken vliegt er een heel klein vogeltje tegen ons raam, een Goudhaantje … Het is enigszins in de war en waarschijnlijk een beetje duizelig, maar niet gewond. Goudhaantjes zijn de kleinste vogeltjes van Europa, slechts 8,5 cm groot, bij een gewicht van 4 tot 7 gram. Omdat ze zo klein zijn hebben ze in de winter veel energie nodig om warm te blijven. Op een koude nacht verliezen ze wel 20% van hun lichaamsgewicht! Overdag eten ze daarom minstens een paar keer hun eigen gewicht aan insecten en spinnen.
We hebben het beestje binnen even een beetje warm gehouden en na een poosje kan het weer zelfstandig op een takje zitten.
Eindelijk aan de wandel is inmiddels wel de nevel al behoorlijk aan het optrekken en ben ik te laat in het bos om de stralen zonlicht door de mist te zien breken. Maar het is zonnig en heerlijk toeven.
Vanaf deze plek, aan de andere kant van het dal waarin het dorpje Rockeskyll ligt blijf ik eventjes hangen en genieten.
In de weilanden achter ons huis zie ik een paar reeën rennen en verdwijnen in het laatste restje mist dat er nog hangt.
In het bos geurt het heerlijk naar de herfst en in dit zonnige weer is het ook mooi kleurig.
Maar eens wat foto’s vanuit een ander standpunt proberen om de herfst eens vanaf “muizenooghoogte” te aanschouwen.
Maar ook op mijn eigen ooghoogte zijn best mooie herfstfoto’s te schieten.
Het is maar een klein stukje bos waar ik doorheen loop. Al snel sta ik weer aan de rand ervan waar de panorama’s vervolgens de hoofdtoon gaan vormen. Waar je ook kijkt, overal is het mooi.
Het is heerlijk om hier een vrijplaats te hebben tussen deze mooie glooiende heuvels en bergen.
De weg naar huis terug loopt tussen de weilanden naar beneden en het is echt genieten van alle vergezichten. Een prima plek om je weer helemaal op te laden voor een nieuwe week.
Bijna terug bij het kleine bos van zojuist zit de wandeling er grotendeels op.
Helemaal weer lekker opgefrist gaan we de volgende dag terug naar het Sittardse.
Hoe zou het hier uitzien in winterse omstandigheden? Helaas zullen we daar voorlopig nog niet achter komen vrees ik, nog even wachten, want sneeuw gaat er hier zeker komen….
Tot Ziens !!!
*******
Afgelopen zaterdag ging mijn wandeling naar de lavagroeve van Rockeskyll in de vulkaaneifel. Ik was er dit jaar nog niet geweest. De route er naar toe ging door de velden met op afstand wat bosjes met beginnende herfstkleurtjes.
Op de asfaltweg in de zon zaten vele insecten, lekker warm waarschijnlijk. Van mij en mijn camera waren ze echter niet gediend, behalve deze sprinkhaan … Die was blijkbaar wat nieuwsgieriger aangelegd dan de rest.
Op een donkerder stukje van de route, al in het bos, zijn onwaarschijnlijk veel soorten paddenstoelen te zien. Ik heb er geen verstand van, en ook geen zin om al die soorten te gaan fotograferen. Een paar die ik wel aardig vond nam ik wel even mee om op te zoeken, zonder resultaat want dat is bijna niet te doen als je er geen verstand van hebt.
Dit zal één van de vele soorten schijfjeszwammen zijn. Denk ik, zeg ik met nadruk.
Dan kom ik eindelijk bij de lavagroeve. Mooie kleuren en verschillende lagen zijn goed te zien.
Een grote groep zwammen trekt wel mijn aandacht … Zijn het trechterzwammen? Geen idee, maar de groene kleur deed mij denken dat deze er wel heel giftig uitzien. Of dat zo is weet ik niet hoor!
In het bos kom ik op een plekje waar duidelijk geen zon doordringt. Het is er donker en nat. En hoewel het al later in de middag is, is hier alles nog met dauw bedekt.
Op deze nazomerse mooie dag heb ik geen zin in natte voeten, hier blijf ik dus niet lang hangen. Terug naar de lava, want hier sta ik plots vlak voor een hoge wand met mooie laagjes lava.
Terug in de zon zie ik een bij en een vlieg op een bloem zitten. Geen ruzie, maar wel concurrentie. Ze willen allebei precies hetzelfde slokje nectar hebben.
Dan zit mijn rondje om de groeve er weer op. Langs een maisveld met uitzicht ga ik terug naar huis. Het begint te bewolken, de zon is weg en het wordt meteen fris. Ach, dat geeft niet … Ik heb genoten.
Welkom op Sandra's FOTOblog 