Archief voor februari 2013
Het vorige weekend, toen het stralend weer was, had ik griep. Toen hoopte ik nog dat dit weekend me een mooie wandeling zou beloven … maar helaas. Het sneeuwt, het is grijs, winderig en heel koud. Het begint zo langzamerhand een saai riedeltje te worden.
Toch wilde ik even een frisse neus halen zonder ver of lang weg te gaan. Een rondje stadspark Sittard leek een goede optie.
De sneeuw die valt is zogenaamde motsneeuw. Ook al valt die al de hele dag … echt een dikke laag wordt het niet.
Dit sluisje is een monument. Volgens de literatuur over “de stenen sluis” was deze in het jaar 1752 al bouwvallig. Hoe oud die daadwerkelijk is kon ik niet vinden.
Er wordt hier vrijwel dagelijks een ijsvogel gespot. Uiteraard nu niet …
Er zijn sowieso weinig vogels te zien. Alleen een boel eenden die zitten te verkleumen.
En een waterhoentje maakt zich snel uit de weg …
Ik loop over het stenen sluisje heen. Dat is voorzichtig lopen want het is spiegelglad.
Op de vijver ligt in een hoekje nog wat besneeuwd ijs waar een boel kokmeeuwen op het randje zitten.
Sommigen beginnen al hun zomer kleed te ontwikkelen …
En deze eenzame zilvermeeuw is de enige in zijn soort op de parkvijver … al de halve winter.
Dan opeens toch wat kleur … een gele kornoelje die in bloei staat.
Hoog tijd om richting auto te lopen … brrr. het is echt niet aangenaam wandelweer.
Over de brug naar de watermolen (jullie inmiddels bekend)
Het was een korte wandeling die onverwacht toch nog veel foto’s opgeleverd heeft.
Die frisse neus halen is in elk geval gelukt …
Terwijl de oehoe in de Achterhoek zondagavond haar eerste ei gelegd heeft (www.volgdeoehoe.nl) vroor het flink hier in het zuiden. Alles was ijzig wit in de tuin toen ik vanochtend wakker werd.
Het is echter maar van korte duur want het is prachtig weer. De zon laat de mooie kristallen smelten in een mum van tijd. Voor dus mosplukje was ik net te laat om het nog in bevroren toestand te fotograferen.
De vogeltjes zitten boven mij ongeduldig te wachten tot ik eindelijk die pindakaas eens ga aanvullen …
Dat dus maar eerst even in orde gemaakt. Pindakaas gemengd met havermout en deze keer ook zonnebloempitten.
Een bijzondere pindakaas eter is het volgende vogeltje. Dit vrouwtje zwartkop hoort hier helemaal nog niet te zijn.
Normaal gaan zwartkopjes in het najaar weg en komen in het voorjaar pas weer terug … Ik denk echter dat dit vrouwtje helemaal niet weggeweest is. In november heb ik haar nog gezien en een paar weken geleden had ze net een bad genomen zoals te zien is in het onderste deel van de foto.
Dit weekend kon ik geen mooie wandeling gaan maken … ik was flink grieperig namelijk. Vandaag ben ik weer wat fitter, maar ja … moet dan ook weer gaan werken. Hopelijk volgend weekend een mooi uitstapje.
Geen sneeuw bij ons, maar wel prachtig weer. Een stevige wind, dat wel … maar toch was het aangenaam.
Vandaag ging ik op zoek naar grauwe gorzen vlakbij het dorpje Puth. Maar daar was de carnavalsoptocht bezig, dus ik ging wandelend vanaf de Windraak.
Het was nog een heel eindje naar de plek waar de grauwe gorzen zitten.
Er was nog een vogelaar aanwezig, met telescoop. Door die kijker heb ik de grauwe gorzen heel mooi kunnen zien. Zestien stuks waren het … maar voor mijn camera te ver weg. Bovendien keek ik recht tegen de zon in .. dus liepen we in een grote boog naar opzij voor een beter standpunt. NATUURLIJK vlogen ze allemaal weg … Helaas pindakaas.
De andere vogelaar ging weg en ik bleef nog wat hangen, er zaten namelijk nog heel wat andere vogeltjes.
Die andere vogeltjes bleken rietgorzen te zijn. Het waren er twaalf.
Ik ben een kwartiertje blijven hangen maar de grauwe gorzen kwamen niet terug … tijd om mijn wandeling voort te zetten.
Er waren flink wat vogeltjes hier … vinken, putters en geelgorzen.
Ik loop nog een klein stukje verder .. en maak nog wat landschapsfoto’s.
Ik nader weer een groepje bomen zoals je hierboven ziet en ook daar zitten een dertigtal geelgorzen.
Na al die gorzen loop ik dezelfde weg terug om te zien of de grauwe nog terug zijn gekomen … Helaas, nee dus.
De zon begint te zakken .. en ik loop richting auto wat nog ongeveer drie kwartier lopen is.
En met een foto van de warme gloed van de lage zon ben ik weer aan het eind gekomen van een lekkere middagwandeling.
Eindelijk een middag zon … en dat werd hoog tijd. Na Madeira was ik niet meer buiten geweest, en dat is al twee weken. Geen zin om de kou en miezer in te gaan, maar vandaag begon het te kriebelen.
Ik was al een hele tijd niet naar de Kollenberg geweest dus dat werd de bestemming. Bij het grote gebouw op deze foto parkeer ik altijd mijn auto. Het zag er mooi uit in de zon en met een blauwe lucht.
Boven de voordeur van dit gehandicapten complex hangt een mooi wapen.
Dit is allemaal nog Watersley, maar er was hier nog niet veel te zien. Geen muisjes, geen buizerds …
Aan het eind van Watersley tref ik een andere natuurliefhebber en we maken een praatje over de Kollenberg. Er waren wel wat kiekendieven actief vertelde deze man mij, dus .. ik ging ook maar eens op zoek.
De eerste blauwe kiekendief die ik zag was een mannetje die aan het jagen was.
Een mannetje zie ik niet vaak dus dat vond ik wel mooi om hem zo te zien duiken en buitelen tijdens de jacht.
En hoe heerlijk ook om een keertje met een blauwe lucht over de Kollenberg te wandelen, dat leek deze winter maar niet te gebeuren.
Vreemd maar er is geen enkele buizerd te zien. Terwijl alle vorige keren ik er elke keer 7 telde.
Vorig jaar om deze tijd was er altijd een ruigpootbuizerd van de partij .. deze winter helaas niet. En al die velduilen, dat was ook in februari. Naja, ook die gaan we dit jaar echt niet meer zien.
Maar, wel de grote zilverreigers. Twee stuks ver aan de horizon.
Als ik een stukje verderloop tref ik weer iemand waar ik een praatje mee maak .. Vandaag zijn de mensen allemaal spraakzaam. Natuurliefhebbers waren dan ook de enige die vandaag hier liepen want het was behoorlijk winderig en koud, ondanks de zon.
Richting de bewoonde wereld kijkend zie ik een vrouwelijke blauwe kiekendief vliegen … nog een beetje te ver weg.
Maar, al snel zie ik er nog meer … vrouwtjes. Ook drie kneutjes en een groep houtduiven op dit stukje Kollenberg.
Brrr. Aan het gesprek moet nu toch een einde komen want ik sta te bevriezen … We nemen afscheid en ik loop weer naar beneden richting Watersley.
En heb ik nu dan eindelijk eens geluk dat er een buizerd op een paaltje is gaan zitten? Normaal zie ik ze alleen vliegend.
Geluk voor de helft zullen we maar zeggen, want ik heb welliswaar eindelijk een zittende buizerd maar met een verkeerde lichtval … Ach, toch nog leuk voor ik in de auto stap en een leuk einde verhaal momentje.
Welkom op Sandra's FOTOblog 