Archief voor maart 2014
Net een weekje terug van vakantie en hier nu ook prachtig en warm weer.
Gisteren en vandaag is er een geboortegolf ontstaan wat betreft beestjes in de tuin. Heel erg veel zandbijtjes zijn er uit de grond gekropen en leuker nog, mijn favoriete vlieg is er ook weer.
En wat is mijn favoriete vlieg? Dat is de Wolzwever. Eerst zag ik een paar keer de Gewone Wolzwever, en later vandaag ook nog een toetje. De Gevlekte Wolzwever.
Het is geen eng beest met een grote steeksnuit zoals sommige mensen denken. Maar die degen op zijn kop is een rietje waarmee nectar opgezogen wordt.
Zoals ik al zei ben ik net terug van vakantie …. Er zit dan ook weer een foto reisverslag aan te komen één dezer dagen.
Het was een goed jaar geleden dat ik voor het eerst mee ging kijken hoe een slechtvalk een kraai vangt.
Hoog tijd om dat nog eens te doen. Inmiddels alweer twee weken geleden hadden we een afspraak op de Kollenberg te Sittard met Harry Vrehen en zijn valken.
De vogel kijkt eerst goed om zich heen, op zoek naar kraaien misschien? Nee, dat doet ze om de omgeving in zich op te nemen. Zo kan ze zich oriënteren waar ze is.
Dan vliegt ze weg en is ze nog maar moeilijk te volgen met het blote oog. Het daadwerkelijk vangen van een kraai heb ik niet kunnen zien. Het is een heel gevecht tussen kraai en slechtvalk laten we ons vertellen. De kraai, hakt met zijn enorme snavel naar de ogen van de valk. Je ziet dan ook een paar kleine wondjes rond de ogen als je goed kijkt.
Maar deze valk is goed getraind en jaagt enkel op kraaien. Sinds november vorig jaar heeft ze er al 50 te pakken gehad waarvan er maar 5 hebben kunnen ontsnappen.
Je ziet de ondergaande zon in haar ogen. Het is al laat in de middag en weldra gaat het schemeren.
Meteen wordt het licht een stuk slechter en krijg ik foto’s met ruis als zij haar prooi mag verorberen.
Dan wordt zij opgeborgen en mag de andere valk nog even de vleugels strekken. De veel grotere Amerikaanse slechtvalk laat de wind onder haar vleugels vleien en laat zo haar prachtige veren goed zien.
Nadat ook zij de omgeving goed in zich opgenomen heeft, kiest ze het luchtruim en kunnen wij de schijnaanvallen bekijken die ze regelmatig laat zien.
Ik heb nog geprobeerd om dit te filmen maar dat was niet te doen. Het gaat allemaal zo snel dat ik alleen af en toe een wazige vleugel op film heb.
Genoten hebben we zeker weer. En er komt vast nog wel eens een mogelijkheid op een beter tijdstip. Want nu was het echt te donker geworden.
Een stukje van het IJzeren bos in Susteren waar ik vaak kom en waar ik nog nooit een mens ben tegengekomen, leek me zeer geschikt om de carnaval te ontwijken.
Ook deze keer was er geen mens te bekennen.
Maar stil was het er allerminst … Een fluitconcert van jewelste door vele verschillende vogeltjes. Heel wat mooier om naar te luisteren dan hoempapa liedjes.
Toch kon ik niet zo heel veel vogeltjes zien … Ik zag wel meerdere bonte spechten, boomkruipers en boomklevers. Een echt lentegevoel kreeg ik toen ik een tjiftjaf hoorde en zag. Ik heb de genoemde soorten ook allemaal op de foto, maar niet erg goed gelukt.
Op een plekje waar ik even van de zon zat te genieten hoorde ik de bekende zachte geluidjes van staartmeesjes. Opvallend hoe nieuwsgierig die beestjes toch altijd zijn. In tegenstelling tot andere vogeltjes komen staartmeesjes juist steeds dichter in je buurt, zo dichtbij als ze durven.
Twee groene spechten eten mieren in een grasveld. Ze zagen mij eerder als ik hun, dus gingen ze er als een speer vandoor.
Staand aan de Geleenbeek, hoor ik een ijsvogel roepen. Twee seconden later vliegt ze over het water aan me voorbij.
Ik volg de beek in de richting waarop de ijsvogel gevlogen is. Op een aantal meters van mij, in een stukje weiland zie ik een veldleeuwerik. Voor mij de eerste keer dat deze soort niet wegvliegt de hoogte in, maar rustig verder foerageert zonder zich iets aan te trekken van mij.
Het ijsvogeltje zie ik echter niet meer. Ik steek de provinciale weg over om daar de beek verder te volgen. Hier ben ik nog nooit eerder geweest.
Ik tref verschillende aardhommels, yes … Het wordt echt lente. Op een verse koeienvla zitten een hele bups strontvliegen. Lelijke beestjes? Ja, maar toch leuk om als eerste insecten van dit jaar vast te leggen.
Het is een wat ingewikkeld plaatje. Een ander soort vlieg (of is het een vrouwtje??) wordt belaagd door een harige man, die vervolgens weer weggetrokken wordt door een andere harige man. Ik zie vooral veel poten haha.
Dan zie ik een zilverreiger over me heen vliegen. Een heel eind verder landt die in een hoge boom.
Er is hier verder niet veel te zien. Ik draai me om en loop terug. Dan hoor ik plots die ijsvogel weer. Ik blijf stokstijf staan en het beestje land warempel vlak voor me op een tak. Ik schiet snel 1 foto en dan heeft ze me gezien. Vliegensvlug gaat ze er weer vandoor.
Lekker opgeknapt van deze lentedag loop ik terug naar mijn auto.
Welkom op Sandra's FOTOblog 