Afgelopen weekend zou het mooi weer worden en dus ff een paar daagjes naar ons huis in de Vulkaaneifel. Onderweg wordt al duidelijk dat van dat mooie weer in elk geval over de grens niet veel te zien is. Sterker nog, het ziet er maar mistroostig uit. Niks om blij van te worden.
Aangekomen bij ons huis zitten we met een kop koffie naar buiten te kijken naar een grijs landschap. Geen Rode Wouwen, zelfs geen Torenvalkje is er te zien. Maar dan land er een grote groep Kneutjes in het hoge onkruid van het weiland naast ons huis. Het zijn er een stuk of dertig en ze doen zich te goed aan het zaad.
Eigenlijk had ik de bedoeling om een flinke wandeling te gaan maken maar inmiddels heb ik daar helemaal geen zin meer in …. Ik besluit eens in de omgeving van het huis wat rond te struinen. Al snel blijkt dat er aan insecten ook niet erg veel te vinden is.
Hopen dan maar dat de zondag wat leukers zal brengen. De zaterdag sluiten we af met een heerlijke pizza bij Pizzeria Costa Verde in Gerolstein, de beste pizzeria ter wereld ! Als je iemand bij je hebt die over die hele wereld pizza’s gegeten heeft en dit zegt en ik ze proef kan ik het alleen maar beamen. Absolute aanrader!
Op zondag ziet het er naar uit dat het wederóm zo’n donkere dag gaat worden. Geen wandelweer. Dan maar eens even naar de Moezel rijden. Vaak net iets warmer en zonniger. Ons huis ligt lekker centraal, het is maar een kleine 45 km. naar Cochem, evenals naar Zell en Bernkastel-Küess, Trier. Vorige keer ff naar Zell, dus nu maar eens naar Cochem.
Ook hier schijnt de zon in eerste instantie niet maar het is er wel gezellig en best druk. Je hoeft je hier zeker niet te vervelen.
Het oude centrum van Cochem bestaat uit vele historische vakwerkhuizen. Je moet er van houden natuurlijk maar ik heb het altijd leuk gevonden, dat soort gebouwen. Het heeft iets echt iets gezelligs.
Op vele plekken kun je wijn proeven. Overal ruik je eten en in de vele bakkerscafé’s staan enorme taarten te pronken waardoor het water mij in de mond loopt van al dat lekkers. Taarten bakken kunnen Duitsers als geen ander en ik laat zo’n heerlijk stuk taart (ssst…2) dan ook niet aan mijn neus voorbij gaan.
Na de cappuccino’s, het “taartenwerk” en Cochem helemaal bekeken te hebben lopen we terug richting auto en treffen dan nog twee gigantische motoren die nogal wat bekijks hebben. Mijn man, een liefhebber, wil persé een slideshow….dus…Special !
Deze slideshow vereist JavaScript.
En zo hebben we toch nog een leuke dag en weekend gehad.
*******
Vorig weekend had ik net Vanessa Cardui mooi op de foto gezet en daarna moest ik maken dat ik weg kwam want …. Er was een onweersbui op komst. Beangstigend, zo in de verte…het leek wel of ik in de Mid-West zat….
Helemaal droog ben ik niet gebleven …
Afgelopen zaterdag ben ik naar dezelfde plek terug gegaan want er zou een Grauwe Kiekendief gesignaleerd zijn. Ik heb er een uurtje vertoefd zonder al te veel boeiends te zien toen ik plots het grote beest uit het niets een korenveld in zie duiken … Achterna gezeten door de Cops, zo leek het althans…. Lekker zo’n herrie in een stilte- en natuurgebied. En dan met een verrekijker naar mij loeren….Dikke middelvinger heb ik ze gegeven, dát zal ze leren… -) haha…
De Kiekendief ging er meteen vandoor, gestoord door de herrie. Ik heb er alleen maar een hele slechte foto van kunnen maken. Het was nogal ver van mij vandaan, en al laat …18.00 uur op een toch al grijze donkere dag.
Zondag een nieuwe poging … Om negen uur ’s ochtends sta ik paraat op Watersley en word verwelkomd door de drie koeien die zoals gebruikelijk weer een stuk met me mee wandelen.
Vogels zijn er nergens te bekennen, geen kleintjes, geen grote …. Helemaal niks. Op de Kollenberg aanbeland al precies hetzelfde liedje. Geen vliegend wezen te zien. Het is ook niet zo aantrekkelijk vandaag … Een beetje mistig, geen wind … Stilte, een beetje onheilspellend, maar het heeft toch wel wat….
Dan hoor ik toch iets aankomen … Gakken in de lucht, ganzen dus. Ze doemen op uit de mist en ik zie dertien Canadezen over me heen vliegen. Ditmaal géén helikopter er achter aan….
Anderhalf uur heb ik nog zitten wachten op die Grauwe Kiekendief maar zonder resultaat … Ik stap maar eens op. Bergaf, terug naar Watersley begint toch nog opeens de zon te schijnen. Alsof er een wekker was afgegaan komen opeens overal levende wezentjes te voorschijn. Vlinders, bijtjes, vogeltjes … Ik was duidelijk te vroeg op pad gegaan vandaag want alles had blijkbaar zin om uit te slapen. Had ik dat ook maar gedaan. Van een paar meter afstand maak ik met de telelens een foto van een Landkaartje.
Landkaartjes kennen normaal maar twee generaties per jaar maar dit jaar is er zelfs een derde en ze doen het heel goed.
Maar ook Bonte Zandoogjes zijn opeens overal te zien. Zichzelf opwarmend op het zandpad.
De vogels zitten ver weg en moeilijk te fotograferen. Nog net te herkennen zit een Groene Specht in een boompje.
Nog even stilletjes zitten in de hoop dat de aanwezige vogeltjes mij niet meer opmerken en wat dichterbij komen. Maar al snel verlies ik mijn aandacht voor de vogels want vlak achter mij hoor ik wat ritselen …. Als ik omkijk zie ik allereerst een hazelnoot die vakkundig meester gemaakt is door een Woelmuis. Het beestje neemt een reuzensprong richting holletje. Vanuit de deuropening gaat ze me in de gaten houden … Héél grappig.
Hoewel geen klasse foto van de muis is het wel een leuke afsluiter. Tijd om naar huis te gaan voor een lekker kopje koffie.
*******
Welkom op Sandra's FOTOblog 