Archive for the ‘Sittard’ Tag
Vorig weekend had ik net Vanessa Cardui mooi op de foto gezet en daarna moest ik maken dat ik weg kwam want …. Er was een onweersbui op komst. Beangstigend, zo in de verte…het leek wel of ik in de Mid-West zat….
Helemaal droog ben ik niet gebleven …
Afgelopen zaterdag ben ik naar dezelfde plek terug gegaan want er zou een Grauwe Kiekendief gesignaleerd zijn. Ik heb er een uurtje vertoefd zonder al te veel boeiends te zien toen ik plots het grote beest uit het niets een korenveld in zie duiken … Achterna gezeten door de Cops, zo leek het althans…. Lekker zo’n herrie in een stilte- en natuurgebied. En dan met een verrekijker naar mij loeren….Dikke middelvinger heb ik ze gegeven, dát zal ze leren… -) haha…
De Kiekendief ging er meteen vandoor, gestoord door de herrie. Ik heb er alleen maar een hele slechte foto van kunnen maken. Het was nogal ver van mij vandaan, en al laat …18.00 uur op een toch al grijze donkere dag.
Zondag een nieuwe poging … Om negen uur ’s ochtends sta ik paraat op Watersley en word verwelkomd door de drie koeien die zoals gebruikelijk weer een stuk met me mee wandelen.
Vogels zijn er nergens te bekennen, geen kleintjes, geen grote …. Helemaal niks. Op de Kollenberg aanbeland al precies hetzelfde liedje. Geen vliegend wezen te zien. Het is ook niet zo aantrekkelijk vandaag … Een beetje mistig, geen wind … Stilte, een beetje onheilspellend, maar het heeft toch wel wat….
Dan hoor ik toch iets aankomen … Gakken in de lucht, ganzen dus. Ze doemen op uit de mist en ik zie dertien Canadezen over me heen vliegen. Ditmaal géén helikopter er achter aan….
Anderhalf uur heb ik nog zitten wachten op die Grauwe Kiekendief maar zonder resultaat … Ik stap maar eens op. Bergaf, terug naar Watersley begint toch nog opeens de zon te schijnen. Alsof er een wekker was afgegaan komen opeens overal levende wezentjes te voorschijn. Vlinders, bijtjes, vogeltjes … Ik was duidelijk te vroeg op pad gegaan vandaag want alles had blijkbaar zin om uit te slapen. Had ik dat ook maar gedaan. Van een paar meter afstand maak ik met de telelens een foto van een Landkaartje.
Landkaartjes kennen normaal maar twee generaties per jaar maar dit jaar is er zelfs een derde en ze doen het heel goed.
Maar ook Bonte Zandoogjes zijn opeens overal te zien. Zichzelf opwarmend op het zandpad.
De vogels zitten ver weg en moeilijk te fotograferen. Nog net te herkennen zit een Groene Specht in een boompje.
Nog even stilletjes zitten in de hoop dat de aanwezige vogeltjes mij niet meer opmerken en wat dichterbij komen. Maar al snel verlies ik mijn aandacht voor de vogels want vlak achter mij hoor ik wat ritselen …. Als ik omkijk zie ik allereerst een hazelnoot die vakkundig meester gemaakt is door een Woelmuis. Het beestje neemt een reuzensprong richting holletje. Vanuit de deuropening gaat ze me in de gaten houden … Héél grappig.
Hoewel geen klasse foto van de muis is het wel een leuke afsluiter. Tijd om naar huis te gaan voor een lekker kopje koffie.
*******
Gisteren en vandaag waren niet bepaald van die heerlijke wandeldagen maar ik ben er toch voor gegaan. Het was al zo lang geleden dat ik de natuur in getrokken ben. Wat wil je ook met zo’n groot aanbod aan beestjes in mijn tuin. Ik ging mijn geluk weer eens beproeven met een uitstapje naar Watersley en de Kollenberg te Sittard.
Het was flink bewolkt, dreigende luchten. Gelukkig bleef het bij dreigen.
Ik had niet verwacht om veel leven aan te treffen en dat was ook zo … In eerste instantie moest ik het doen met een paar Roestbruine Kromlijfjes. Dat zijn gek uitziende vliegen waarvan het achterlijf helemaal opgerold is naar binnen toe.
Deze lijkt me wel uit te lachen … Lekker Puh, denkt ie en steekt zijn tong naar me uit.
Geen vogels op de Kollenberg vandaag … Het is er vochtig broeierig warm en niet erg aangenaam. Door een heel groot onkruidveld baan ik me een weg op zoek naar iets leuks. Vlinders zijn er hier wél te vinden.
Ik kom uit bij het veldrijderspaadje waar ik berg af wil lopen en dan breekt toch de bewolking een beetje en wordt het zowaar nog een beetje zonnig.
Hier aan de bosrand zie ik opeens een heel klein muisje.
Het beestje is totaal op zijn gemak en lekker onderuit zittend wat van het groen aan het oppeuzelen. Het lijkt zich totaal niets aan te trekken van mijn aanwezigheid.
Ik loop naar beneden en kom dan in de weilanden van Watersley terecht. Hier tref ik meestal ook wel iets leuks aan. Zou dat deze keer ook het geval zijn?
Ja hoor … Al snel zie ik iets fel roods voorbij vliegen. Een vlinder met deze kleur? Wat zou dat kunnen zijn? Het moet wel iets bijzonders zijn. Gelukkig zie ik het beestje neerstrijken in een hazelaar iets verderop en kon ik een foto maken. Geen rood te zien, dat is alleen zijn onderkant maar de bovenkant mag er ook wezen. Het was in die struik wel een beetje donker waardoor de foto niet optimaal geworden is.
Het is een Spaanse Vlag, een nachtvlinder die zeldzaam is.
Zo zie je maar, nooit de hoop opgeven. Ik ben inmiddels bijna bij de auto beland en maak dan nog een foto van een paar koeien die liggen te luieren in het kortdurende zonnige momentje.
Het was ondanks de weersomstandigheden toch wel een lekkere wandeling. Vandaag (zondag) ben ik er wederom op uit getrokken. Maar dat bewaar ik nog eventjes voor een volgende keer.
#######
Het was een goed jaar geleden dat ik voor het eerst mee ging kijken hoe een slechtvalk een kraai vangt.
Hoog tijd om dat nog eens te doen. Inmiddels alweer twee weken geleden hadden we een afspraak op de Kollenberg te Sittard met Harry Vrehen en zijn valken.
De vogel kijkt eerst goed om zich heen, op zoek naar kraaien misschien? Nee, dat doet ze om de omgeving in zich op te nemen. Zo kan ze zich oriënteren waar ze is.
Dan vliegt ze weg en is ze nog maar moeilijk te volgen met het blote oog. Het daadwerkelijk vangen van een kraai heb ik niet kunnen zien. Het is een heel gevecht tussen kraai en slechtvalk laten we ons vertellen. De kraai, hakt met zijn enorme snavel naar de ogen van de valk. Je ziet dan ook een paar kleine wondjes rond de ogen als je goed kijkt.
Maar deze valk is goed getraind en jaagt enkel op kraaien. Sinds november vorig jaar heeft ze er al 50 te pakken gehad waarvan er maar 5 hebben kunnen ontsnappen.
Je ziet de ondergaande zon in haar ogen. Het is al laat in de middag en weldra gaat het schemeren.
Meteen wordt het licht een stuk slechter en krijg ik foto’s met ruis als zij haar prooi mag verorberen.
Dan wordt zij opgeborgen en mag de andere valk nog even de vleugels strekken. De veel grotere Amerikaanse slechtvalk laat de wind onder haar vleugels vleien en laat zo haar prachtige veren goed zien.
Nadat ook zij de omgeving goed in zich opgenomen heeft, kiest ze het luchtruim en kunnen wij de schijnaanvallen bekijken die ze regelmatig laat zien.
Ik heb nog geprobeerd om dit te filmen maar dat was niet te doen. Het gaat allemaal zo snel dat ik alleen af en toe een wazige vleugel op film heb.
Genoten hebben we zeker weer. En er komt vast nog wel eens een mogelijkheid op een beter tijdstip. Want nu was het echt te donker geworden.
Het was mooi weer zaterdag 26 oktober. Een lekker warm zonnetje en een flinke wind waren blijkbaar prima omstandigheden voor de nog aanwezige vlinders. Ze waren niet te tellen, zoveel waren het er.
Vooral heel veel luzernevlinders. Bovenstaande is een oranje luzernevlinder, onderstaande weet ik niet zeker.
Hier op de Watersley liggen 4 kleine regenpoeltjes op een rij … Bij elk poeltje zwermde het van de parende heidelibellen.
Bij 1 van de poeltjes ben ik gaan tellen en ik kwam op 23 stuks, 1tje was nog vrijgezel.
Terug naar de vlinders en verder gelopen naar de Kollenberg, bleken de dagpauwogen toch wel veruit het meest aanwezig te zijn. Zij waren écht niet te tellen.
Verder nog 2 atalanta’s en 1 distelvlinder. Een hoop koolwitjes én …..
Een kleine parelmoervlinder. Dat is een nieuwe soort voor mij en zeker hier op de Kollenberg.
Het lukte met al die wind alhier niet om superfoto’s te schieten maar ik ben allang blij dat ik het beestje überhaupt op de foto heb.
Zo heeft een rondje Kollenberg tóch weer 1 kleine verrassing, zoals zo vaak het geval is. Twee weken terug had ik ook zo’n kleine verrassing. Ook hier gold, geen superfoto maar wel een leuke waarneming.
Een wezeltje dat net de weg over wou steken.
Op dinsdag 27 augustus ging ik van het heerlijke weer genieten op Watersley en de Kollenberg. Er was deze keer heel wat te zien, zodat ik heel eenvoudig meerdere blogs kan maken van deze éne wandeling.
Het verbindingspaadje tussen deze twee gebieden is steil en smal en is omgeven door een dichtbegroeid stukje bos. Het is er altijd een beetje donker en er zitten ook altijd veel vogeltjes. Deze keer hoorde ik opeens vlak voor me en boven me een vreemd geluid. Ik bleef meteen staan natuurlijk. Het duurde niet lang voor ik de veroorzaker van het geluid gevonden had.
Je zou verwachten dat zo’n eekhoorn het meteen hoger op zou zoeken, weg van mij … Zeker als er zoveel vluchtwegen zijn als hier.
Maar nee, het beestje lijkt wel een beetje nieuwsgierig aangelegd.
Telkens weer kwam het achter de dikke stam vandaan om naar mij te kijken.
Ik kreeg op deze manier wel alle gelegenheid om veel foto’s te maken.
Dan kruipt het weer achter de dikke stam en zie ik het even een tijdje niet meer. Ik loop een paar meter door zodat ik de andere kant van de boom kan bekijken. En jawel, het is er nog steeds.
Het hangt daar maar te hangen …
Dan bedenk ik me opeens dat dit wel eens een jonkie zou kunnen zijn. Het hangt er namelijk nogal krampachtig aan zijn nageltjes en lijkt zichzelf niet omhoog te kunnen heffen. Een beetje angstig nu kijkt het vanuit een ooghoek naar mij.
Ik vind het opeens een beetje zielig nu en besluit maar snel door te lopen.
Nog 1 keertje omkijken en ik zie dat de nieuwsgierigheid weer terug geslopen was in dat leuke kopje. Het kijkt me na of ik nu toch echt wel wegga.
Welkom op Sandra's FOTOblog 